Saai leven

‘Ik verlang naar een saai leven’, zegt ze. 
Ik begrijp direct wat ze bedoeld. Er zijn ladingen mensen die aan het verdwalen zijn momenteel, in een maatschappij die luidschreeuwend nog een extra versnelling vind.

Ook op #LinkedIn valt me dat op ( maar wellicht ben ik de enige hoor)
Prachtige verhalen over klinkende overwinningen.
Nog een schepje bovenop die schep.

Ik heb ze niet, dat soort grote verhalen, en ik realiseer me dat ik ze ook niet wil eigenlijk.
Ook ik wil een saai leven. Kabbelend. Voorspelbaar.

Want de periodes dat mijn leven als een orkaan voelde waren er ook. 
Zat. Teveel.
Minder is inmiddels echt meer omdat er teveel dagen waren die overvol voelden.

Verhalen

Elke dag spreek ik mensen die middenin die orkaan zitten. Of in een vloedgolf waar ze uit alle macht tegen vechten. Die niets anders wensen dan een saai leven.

Slaapverwekkend.

En elke dag is dat precies wat ik me voorneem, in mijn werk en daarbuiten. Om andermans leven een tikkeltje saaier te maken als ik dat kan.
Om dat dagelijkse in een wat rustiger vaarwater te brengen. 

Een schouder aan te bieden. Of een luisterend oor. Een klein zetje of een enorme zet in de goede richting. Hoop ik ze wat menselijkheid te geven. De mensen die ik elke dag spreek zoeken soms wanhopig naar wat hulp, een wegwijzer of een uitgestoken hand die ze helpen om uit dat drijfzand te komen. Want precies dat wordt steeds zeldzamer in deze wereld. 

Laten we elkaar weer helpen. Gewoon omdat het zo fijn is, een beetje hulp op zijn tijd. Dat kunnen we tenslotte allemaal wel gebruiken.