‘Buuuffie, buuuuuffie’. Ik grinnik in mezelf om haar geroep, dat kleine stemmetje heeft een aandoenlijk volume. Of ik even open wil doen voor die diva van hiernaast 😉 Het is nog vroeg in de ochtend, want de dagen van die diva beginnen vroeg. Net als mijn dagen. En het is gewoon supergezellig om elkaar gedag te zeggen op de vroege ochtend. Als ik heel eerlijk ben: als het even kan houd ik er rekening mee.
Het is een zalig begin van mijn werkdag.
Op blote voeten doe ik de voordeur open. Nu het langzaam maar zeker weer tijd wordt om wat vaker op blote voeten te lopen had ik alvast besloten mijn nagels te lakken. Babyblauw. En ze ziet het meteen. ‘Blauw’, roept ze enthousiast. Vol bewondering wijst ze naar het blauw op mijn voeten. Ze babbelt meteen hele verhalen. Wat is dit toch een genot. Dit kind. Dit blije ei. We knuffelen en kletsen even, dan zwaait ze weer gedag en gaat met haar mama mee.
Voeten
De volgende dag herhaalt het ritueel zich, dit keer heb ik echter mijn sokken aan. Stralend staat ze voor de voordeur met een tekening. ‘Voor buuffie en buurman, zegt ze plechtig, tekening‘. Ik ontvang mijn cadeau en glunder terug, buuffie is dol op creatief gedoe. ‘Blauw kijken’, zegt ze terwijl ze naar mijn sokken wijst. Ik trek braaf een sok uit, waarna ze eerst het blauw bewonderd en dan naar mijn andere voet wijst. ‘Andere ook buuffie’. Ik grijns en trek ook mijn andere sok uit. ‘Ook blauw’, zegt ze nog een keer terwijl ze naar mijn voeten wijst.
‘Nu sokken aan buuffie, koud’. Ik volg vanzelfsprekend braaf. Ik kan haar maar weinig weigeren. Niks eigenlijk. En dat broertje van haar is net zo’n zalig kind. Die strekt inmiddels zijn armpjes naar me uit als hij me in het oog krijgt. Voor een knuffel en een kletsie. Ook dit is een onvervalste lachebek. Ik voorzie problemen voor buuffie 🙂
Vanmiddag waaide ze ook nog even aan. Jas uit, schoenen uit. Ineens was ik de mijne kwijt. Ze staan haar beter vind ik! Dat wordt nog wat de komende jaren met die twee…..ik kan niet wachten!