Op zondagochtend dwaal ik regelmatig wat door onze prachtige duinen. Lukraak sla ik links en dan weer eens rechtsaf, ik laat het toeval mijn richting bepalen. Vaak is het doodstil om me heen omdat ik er zo vroeg ben, veel mensen liggen op dat tijdstip nog heerlijk verstopt onder die dikke donzen. Ik lig er in de avond gewoon eerder in, dus ik heb vroeg in de ochtend mijn uurtjes ‘dikke donzen’ al te pakken. Daarbij ben ik dol op de stilte van die vroegte.
De zon wakker zien worden is een van mijn favoriete bezigheden.
Afgelopen zondag was ik laat, voor mijn doen tenminste. Lui lag ik nog wat te soezen, diep weggestopt onder die dikke donzen, ondanks dat ik mijn uurtjes echt wel te pakken had 😉 De ochtendkoffie vloeide trager dan anders naar binnen, en ook dat zondagse beschuitje had geen haast. Toen ik eenmaal richting het strand liep was het al tegen tienen. Rijkelijk laat vanuit dat persoonlijke ‘Cynthia’ perspectief bezien.
Al het groene blad knapte van enthousiasme uit zijn voegen, je hoorde het bijna groeien. De geuren van al die natuur, de nieuwe knoppen en het frisse groene blad waren zalig en fris. Inmiddels was het duingebied echter verre van verlaten.
Geuren
Regelmatig werd ik ingehaald door wandelende stelletjes of groepjes mensen. Hele walmen deo’s en andersoortige parfum doorsneden acuut die frisse lucht. In mijn hoofd dacht ik aan de liefste, en hoe we naar elkaar zouden knipogen op zo’n moment als we bij elkaar zouden zijn. Want zonder iets te zeggen weten we dan precies wat de ander denkt.
‘Wij van wc-eend adviseren wc-eend’.
Zo’n stopwoordje dat je samen deelt, wij hebben er ladingen en deze is vintage inmiddels;-) Wellicht een tikkie overbodig om hieraan toe te voegen maar wij zijn alletwee niet zo erg van de overdadige geuren en wat nog. Een beetje deo is mans zat, ik hul me nooit in walmen van parfummetjes en de liefste ook niet. Schoon en fris is fijner.
Grinnikend in mezelf vervolgde ik mijn lukrake verdwaalrondje, op zoek naar een nieuwe lading fris