Mijn werk is niet altijd leuk. Oprecht niet. En op sommige dagen neemt de gejaagdheid het over. Verzand ik in ‘gedoetjes en onmogelijkheden’.
Vandaag had ik zo’n dag.
Mijn hoofd loopt momenteel wat om van alles wat er gebeurd, en nog staat te gebeuren. Alhoewel er wel steeds meer vinkjes gezet worden. Mijn allereerste opdracht wat betreft het meeschrijven aan die leerlijn is afgerond en dat kan ik zelf nog amper geloven eigenlijk. Stiekem heb ik de afgelopen maanden 85 keer besloten dat ik zou stoppen. 85 duizend keer misschien zelfs wel. Heerlijk dramatisch dik ik mijn wanhoop, op zijn Cynts, nog even aan 🙂 Maar ik heb oprecht gedacht dat het niet goed zou komen. En dat ik nu dus precies weet wat er van me verwacht wordt bij opdracht twee geeft me een zalig gevoel. Want ja, ik ga gewoon door.
Zelffoltering is mij ook niet vreemd 🙂
Telefoon
Mijn thriller is nagenoeg af, en ik ben al druk bezig met Zorgliefde deel twee. En met volgende thriller ( ja echt, heel belachelijk eigenlijk) Maar doelen stellen helpt. Iets om vast te grijpen.
Maar ik dwaal af. Ik had dus niet zo’n fijne dag vandaag. Soms gaat het werk stroperig, lukt er naar mijn zin te weinig en ontstaan er meer brandjes dan ik eigenhandig kan blussen. En toen ging mijn telefoon. ‘Cynt, ik heb een meneer aan de telefoon die naar jou vraagt, heb je tijd’?
Tuurlijk heb ik dat.
‘Goedemiddag, u spreekt met de zoon van meneer X, en ik wilde u heel graag persoonlijk bedanken. U hebt ervoor gezorgd dat mijn vader naar een tijdelijke plek dichtbij huis is overgeplaatst. En daar mag hij wachten tot hij terug kan naar zijn eigen dorp. Hij is ontzettend blij, en wij als familie ook, en dat wilde ik u graag zelf vertellen’.
Onnodig te zeggen dat de frustratie, waanzin en gedoetjes van die dag in één klap verdwenen waren. Zorgen voor andere mensen is van een ongelofelijke rijkdom, maar soms heb zelfs ik even een reminder nodig 🙂