Ze heeft razende honger, maar haar koelkast is leeg, hoe ze boodschappen moet doen weet ze niet meer. Verwaarlozing heeft zich in haar huis genesteld tussen de lagen plakkerig stof, de dode vliegen in de vensterbank en over het aanrechtblad in de knusse keuken. Haar toilet is vuil en de badkamerdeur blijft steeds vaker gesloten.
Zichzelf wassen doet ze al heel lang niet meer. Het is mensonwaardig.
We leven in een wereld waarin weelde, wetenschap en technologische ontwikkelingen elkaar razendsnel opvolgen. Maar de mens zelf vergeten we steeds vaker.
Dat deel word over het hoofd gezien
Onze maatschappij lijkt langzaam maar zeker te veranderen in een plek waar mensen hun buren amper nog kennen, waar jongeren messen meenemen naar school en waar snel, steeds sneller de boventoon lijkt te voeren. De hebzucht groeit, alsmaar groter.
Onze echte rijkdom vergeten we.
Wassen
Haar verhaal leest als een slecht boek. Het beetje netwerk dat er nog is heeft te weinig oog voor haar behoeftes. Te weinig oog voor haar ziekte of haar schrijnende situatie. Omgaan met een ouder met #dementie kan een grote opgave zijn. Het begrijpen van gedrag en de veranderingen die zich in iemands karakter openbaren is geen sinecure en zorgt soms voor verwijdering.
Afstand.
Dankzij een oplettende casemanager en de inzet van een collega verpleegkundige weten we haar razendsnel een plek te geven. Waar de koelkast vol is, waar haar linnengoed wordt gewassen en waar warmte is. Aandacht. Een eigen plek, veilig en schoon.
Geven we haar, met elkaar, weer wat van haar menselijkheid terug.