Knuffelkont

Zolang als ik me kan herinneren ben ik nogal een knuffelkont. Ik ben een zogenaamde aanraker, mijn sympathie of medeleven toon ik nou eenmaal graag met een hand op een schouder of een warme omhelzing. Het is wie ik ben.

Warmte en liefde geef ik graag weg 🙂

Nu er kortgeleden een kleintje is geboren, komen automatisch de persoonlijke bevallingsverhalen weer bovendrijven. En dus zaten mijn moeder en ik gister samen op de bank wat te kletsen. En voor het eerst hoorde ik uitgebreid mijn eigen verhaal. Vierenvijftig inmiddels he 😉

Ik kende snippertjes van het verhaal maar nooit hoe het nou echt is gegaan.

Mam vertelde dat ze op zaal lag en alle andere kraamvrouwen steeds tegen haar zeiden dat haar kindje weer huilde. Dat ik, zonder enige verklaring, na twee dagen gewoon werd meegenomen en dat mijn moeder geen idee had waarom. Of waarheen. Dat ik onderzocht werd en zij niet bij me kon zijn. Mijn moeder ging na een week naar huis met lege handen.

Baby

Pas weken later hoorde ze wat me mankeerde. Na eindeloze onderzoeken en röntgenfoto’s bleek dat mijn beide sleutelbenen gebroken waren tijdens de geboorte. Ik kreeg twee houten plankjes achter mijn nek waar mijn polsjes aan vast werden gebonden en zo lag ik in mijn bed. Er waren geen knuffels, en er was geen mama die me koesterde.

Ik kreeg niks van dat alles.

Mijn mam fietste met haar pas bevallen lijf elke avond naar het ziekenhuis, op het puntje van haar zadel, om me even te kunnen zien. Elke avond om zeven uur hield het verplegend personeel me omhoog en zag ze me vanachter een glazen wand. En jankte vervolgens de hele weg naar huis omdat ze me niet vast had kunnen houden. Wat een waanzin.

De rest van mijn leven heeft mijn lieve, zorgzame moedertje die vijf weken die ik zonder geknuffel was geweest goedgemaakt, en volgens mij ben ik ze zelf nog steeds aan het inhalen 🙂

Wat is het toch fantastisch dat die zorg voor #moeder en #kind zo veranderd is!