Heel lang was ik er van overtuigd dat als ik die teugels maar stevig genoeg in mijn handen zou houden, dat ik dan de controle had.
Over alles wat er in mijn leven zou gebeuren of daardoor niet zou gebeuren.
Wat een schaap was ik 
Elke dag was ik druk bezig om alles en iedereen een stap voor te zijn, probeerde ik evt vervolgstappen in te schatten om daar op te kunnen anticiperen. Mijn stress niveau was constant torenhoog.
Wat een benauwde gevangenis
Toen de paniek van binnen de overhand kreeg, en ik alleen maar kon huilen, realiseerde ik me dat het genoeg was geweest. Ik was zo ongelofelijk moe en wanhopig vooral. Hoe had ik het zover kunnen laten komen. Waarom had ik niet eerder de rem ingetrapt. Verslonden door mijn eigen moeten had ik mezelf compleet gesloopt. Mentaal en fysiek.
Dus besloot ik los te laten. Elke dag een beetje meer, stap voor stap durfde ik steeds meer.
De enorme lichtheid die ervoor in de plaats kwam is onmogelijk met woorden te beschrijven. De ruimte die in mijn binnenste ontstond was kwetsbaar en sterk tegelijk.
Vrij
Ik voelde vrijheid, compleet en onvoorwaardelijk
Nog steeds ben ik er verbaasd over dat ik dat toen durfde. En tot op de dag van vandaag ben ik verbaasd over de rust die het me geeft.
De intense tevredenheid
Vrij in wat ik wil en welke kant ik op ga
Elke dag zit stijlvol zonnestralen, ook als het pijpenstelen regent 
Al die jaren vol worstelingen, het voelt als een ander leven bijna. Dit lelijke eendje heeft haar veren opgeschud en gladgestreken.
Ik doe wat goed voelt, en durf te zijn wie ik ben.
In mijn werk, als ik voor anderen zorg, en tijdens het schrijven.
Zonder enige schaamte deel ik, met wie wil lezen, wat mijn hart vult.
Zo mooi 