Fien

Fien zit knus in een hoekje van de bank, haar armpjes stevig over elkaar geslagen. Mama heeft net gezegd dat ze wel fijn buiten kan spelen. Maar mama kan niet met haar mee vandaag.  

En Fien wil niet in de zandbak, zelfs niet met die mooie nieuwe emmer waar ze zo prachtig zandtaartjes mee kan bakken. Ze heeft geen zin om rozenblaadjes parfum maken of rozenbottels plukken. 

Dan word ze vies, en ook het gras is veel te nat. Er kriebelen allemaal mieren tussen de grassprieten, die over haar handen willen wandelen. Ze blijft fijn op de bank zitten, de hele middag. 

Fien wil niet op avontuur, niet in haar eentje.

Na een luide klop op de achterdeur staat opa Co in de woonkamer. 

‘Kom Fientje, de zon schijnt. We gaan samen op de fiets naar de moestuin. De worteltjes moeten vandaag uit de grond en opa kan dat niet alleen’. 

Fien springt meteen van de bank. Met opa Co naar de moestuin wil ze wel. Dan mag ze haar strooien hoedje op, die aan de kapstok hangt, en de tuinhandschoenen die ze voor haar verjaardag kreeg. Tuinhandschoenen met gele roosjes erop.

‘Opa, mag mijn nieuwe emmer ook mee’? Ze hupt ongeduldig van haar ene voet op haar andere.

Opa knipoogt. ‘Die moet zelfs mee meisje, want waar moeten we anders alle worteltjes in stoppen?

Moestuin

Mmmm worteltjes, daar heeft ze wel zin in. En achterop de fiets bij opa, uit de wind achter zijn brede rug, dat voelt altijd zo fijn.

Fien stapt snel in haar gele laarzen, vist haar nieuwe emmer uit de zandbak en pakt de warme hand van opa Co.

Samen avonturen beleven is soms nou eenmaal fijner dan helemaal alleen! 

Als grote mensen een tikkie teleurstellen, ga je ‘gewoon’ een kinderboek schrijven. Met onze kleindochter als inspiratie. Hoe leuk zou het zijn om een boekje voor haar te schrijven 😉