Intocht

In de media zie ik de intocht van sinterklaas verworden tot iets schreeuwerigs. Een traditie die overschaduwd word door roepen en nog harder roepen. Voorbij ‘elkaar zien en horen’.

Echt luisteren.

Voor mij staat Sint voor familie. Voor kneuterig. Een feest van magie, liefde en dromen. Van elkaar verrassen en iets extra’s willen doen. En daar hoorde ook een rijm bij toen onze meisjes eenmaal meiden geworden waren. Je bent schrijver of je bent het niet tenslotte 🙂

Ik hoopte vooral dat ze onze liefde voelden, die ik overal doorheen probeerde te weven.

Want sinterklaas draait om je eigen gezin, en dat kan je zo bijzonder maken als je zelf wil. Bij ons kwamen daar geen bakken geld bij kijken, wel creativiteit en plezier. Twee keer in de week schoentjes zetten en daar zat standaard iets kleins in.

Onze meiden waren dolblij met alles wat ze kregen.

Tekening

Die intocht was, ook voor mij, een absoluut feestje. Dagen van tevoren werd er al gezwoegd op een mooie tekening voor de #Sint. Glitters, stickers en allerhande attributen werden tevoorschijn gehaald om iets prachtigs te maken. Zorgvuldig opgerold, en vastgebonden met een lintje, lagen ze geduldig te wachten tot het eindelijk tijd was om naar buiten te gaan.

Mijn ontroering zat standaard klem in mijn keel bij het zien van die opgewonden koppies. De rode wangen. De muziek, alle blijdschap en de tomeloze energie die er in werd gestopt om er een mooi feest van te maken voor die kleintjes, dwongen bij mij respect af.

Dankbaarheid. Nog steeds.

Eenmaal thuis waren die twee compleet afgeknoedeld. Rozig van een warm bad, en alle indrukken van die dag, zaten ze samen op hun knietjes voor de brievenbus om een liedje te zingen( zwarte piet kwam bij ons niet binnen, die gooide alles door de brievenbus. Dat het niet altijd paste zagen ze voor het gemak over het hoofd gok ik ;-))

Twee kleine schoentjes, gevuld met een wortel, stonden liefdevol naast elkaar.

Sinterklaas blijft voor mij knus en hartverwarmend. De media negeer ik deze weken gewoon extra 😉