Winterbijzonder

Elke dag kom ik bijzondere casussen tegen. Warm en wonderschoon soms, wanneer iemand weer naar huis gaat. Maar ook geregeld vol van van eenzaam en bruut verdriet.

Hartverscheurend en oneerlijk.

De decembermaand is wat sentiment betreft extra hardvochtig. Je wordt om de oren geslagen met je gemis. Er is geen ontkomen aan, hoe graag je dat ook zou willen. Ook bij mij komt andermans verdriet dubbel zo hard binnen. Ik ben zelf ook sensitiever rond deze tijd van het jaar.

Ze is ziek en jong. Veel te jong om te sterven. Het leven heeft echter geen boodschap aan veel te jong.

Haar pap woont bij ons, hij is op leeftijd en behoeft zorg. Haar gezondheid gaat de laatste weken rap achteruit en de wens om dicht bij haar vader te zijn is groot.

Het is haar laatste.

Ze heeft hem al veel te lang niet gezien. Al veel te lang niet vastgehouden. Ze behoeft de troost die alleen iemand die in haar hart woont haar kan geven.

Ze wil haar ziel nog een keer vullen met herinneringen, warme liefde en praten over vroeger.

Omhelzen

Elkaar omhelzen zolang het nog kan. Het lijkt onmogelijk, haar wens, er is zo weinig tijd nog. Haar broer belt, in de hoop op een wonder. Het wonder waar zijn vader ook op hoopt, wat zij meer dan wat ook wenst.

Ik spreek ook uitgebreid met haar contactpersoon. Het bezorgd me kippenvel, want haar lijst van narigheid is ellenlang. Ik Realiseer me weer eens wat een bofkont ik ben en ga rondbellen. Lijntjes uitgooien links en rechts. Mijn collega verpleegkundigen hebben echter aan een half woord genoeg. Zij hadden inmiddels al lucht gekregen van al het verdriet dat rondwaart in dit gezin. En deze keer is er geen ruimte nodig voor discussie of twijfel.

We bundelen al onze positieve energie. Samen voor datzelfde doel. 

Het is wonderschoon. Alsof alles samenvalt, speciaal voor hen.

Dat laatste stukje leven zijn ze fijn dicht bij elkaar.

Terwijl sprankelende kerstlichtjes onze huiskamers langzaam overnemen, kijkt zij haar vader weer in de ogen

Voor nu is er echt helemaal niks mooier dan dat