Krakend kwam de stoel in beweging, vlokken stof dwarrelde van de zitting op de grond. De grijze wolkjes zochten een weg over het lichte karamel van het tapijt. Teder veegde ze de zitting schoon en ging zitten. Binnenkort zou ze al die kamers eens onder handen nemen. Poetsen tot ze net zo glommen als de rest van haar huis. Terwijl ze zachtjes schommelde sloegen regendruppels woest tegen de ruiten. De boomtakken voor het raam, gevuld met groen blad en ontluikende knoppen, zwaaiden in de wind.
De kruidenier hoorde ze niet meer.
Haar armen en benen voelden zwaar. Afgelopen nacht had ze weer zo heftig gedroomd, zoals ze zo vaak droomde de laatste tijd. Steeds opnieuw was daar ’s nachts haar groeiende buik, voelde ze de trappeltjes van dat wonder dat steeds groter werd, knus weggedoken in de veiligheid van haar buik. Tot ze wakker werd en de realiteit met een dreun zijn intrede deed. Wiegend in de stoel sluit ze haar ogen, het zou hier perfect zijn, met een kleintje in haar armen.
Een grote tak sloeg tegen het raam.
Wiegend
Ze moest echt iets eten. Haar maag maakt vreemde tuimelingen in haar lijf. Ze wil hier nog even blijven zitten en daarna zou ze iets goeds voor zichzelf maken. Ze schudde haar hoofd om de weerzinwekkende realiteit kwijt te raken.
De verjaardag van ome Theo was de druppel geweest. Die zoveelste verplichting was een omslagpunt geweest. Tante Trees had zich uitgesloofd met champagne en oesters. Al haar kristal had geglinsterd in het lamplicht, als een kermis in overdrive. Nicht Adelheid en die gruwelijke man van twee huizen verderop waren er ook. Tineke en Kees vulden de rest van de kamer. Tineke en Kees en hun geneuzel om het weer en de prijzen die de pan uit rezen. Het was elk jaar hetzelfde. Nouk had die avond veel te veel gedronken. Het had haar de enige manier geleken om zich die avond staande te houden. In elk gesprek proefde ze onmacht en de leegte van het dagelijks bestaan. Dat hele vreemde groepje mensen bij elkaar worstelden ook met het leven, net als zij deed.