Toen die onbekende bezoeker de huiskamer van tante Trees binnenstapte, vielen de gesprekken stil. Zelfs nicht Adelheid stopte met praten. De vreemdeling vulde de kamer met zijn aanwezigheid. Hij was niet uitgesproken knap maar hij straalde zelfvertrouwen uit. Tante Trees had hem uitgenodigd, en ze was zelf verbaasd dat hij was op komen dagen. Ze begon te ratelen van schrik en Nouk had voor zichzelf nog maar een glas champagne ingeschonken. Hij had haar blik gevangen, terwijl hij daar midden in de woonkamer imposant stond te zijn.
Ze wist nog precies hoe ze zich gevoeld had toen zijn ogen zich in de hare haakten, ze had zich vast moeten houden aan de leuning van de stoel voor haar omdat haar knieën haar gewicht niet meer leken te houden.
Ze had het aan de champagne geweten, wat op zich geen gekke gedachte was geweest, maar ze wist dat het onzin was.
Nouk sloot haar ogen om zijn handen weer te voelen. Zijn adem in haar hals en de warme lippen die haar lijf tot leven hadden gebracht. De intensheid van zijn blauwe ogen lieten tintelingen achter op haar huid. Die onderzoekende blik, en het hartstochtelijke vuur dat erin leefde.
Zo had Karel nooit naar haar gekeken.
Slagroom
Haar ogen waren na dat ene moment de kamer rondgedwaald maar iedereen stond weer te praten, en ze realiseerde zich dat die bliksem alleen haar vol had geraakt. Hij had grijnzend haar blik weer opgevangen, uitdagend en charmant, en zij had zijn blik beantwoord, stoer geworden door de alcoholroes.
Nouk stopte haar neus tussen de zachte oren van het konijn dat nog steeds op haar schoot lag. Het rook muf, met een vage zweem van Zwitsal. Er was een tijd geweest dat ze het schap met zwitsalproducten niet voorbij had kunnen lopen. Ze had altijd wel iets in haar winkelwagentje gestopt. Billendoekjes, haarlotion of zeepvrije badschuim. En een veel te lange periode had ze zichzelf ook met die babyzeep gewassen. Tijdens het douchen rook het dan net alsof er een kleintje in huis was.
Een baby van haarzelf. Dat zwelgen had ze veel te lang vastgehouden. Het herinnerde haar elke dag aan alles wat ze niet had.
De slaapkamerdeur piepte, zelfs de scharnieren protesteerden na te lang ongebruikt te zijn geweest. Vanuit de keuken klonk gerinkel. Daar had ze geen rekening mee gehouden. Mobiele telefoons waren de vloek van de huidige tijd. Nouk had er wel een, maar ze vergat hem steeds mee te nemen. Misschien was het de hare wel die zo luidkeels afging. Het toontje was melodieus en frivool. Niet echt iets voor haar.
Vroeger had een mobiel best handig geweest. Toen mam er nog was. En na het overlijden van pap was het pas echt van pas gekomen. Maar toen bestonden die malle apparaten nog niet, en nu was het te laat. Nu was er niemand meer over waar ze een fatsoenlijk gesprek mee zou willen voeren.
De cake lag inderdaad in de kelderkast. De lang houdbare slagroom stond ernaast. Ze koos een doordeweeks schoteltje sneed een flinke plak, spoot er een dot slagroom op. Ergens moest er ook nog wat lemon curd zijn, in een kastje. Slagroom was voor het eerst van haar leven iets van erotiek geweest. Heel even maar. Net lang genoeg om haar een beetje hoop te geven, een glimp van een nieuw leven.