Ze is vergeetachtig, soms loopt ze elke vijf minuten naar de keuken voor dezelfde taak. Wil ze steeds opnieuw alvast de piepers jassen voor die avond. Vergeet ze haar medicatie, of ze al gegeten heeft en hoe dat ook alweer werkt met dat broodje smeren.
Hoe ze haar eigen lijf moet wassen. Ze vind de weg naar huis niet meer alleen.
Midden in de nacht is ze steeds op zoek, en er zijn nachten bij dat hij haar niet meer terug naar bed krijgt.
Als lijf en hoofd gebreken vertonen, en de gezondheid kraakt en piept, is thuis blijven wonen soms ineens een opgave. Zomaar ineens is het loodzwaar om samen in één huis te wonen.
Die balans in dat ‘samen’ verschuift en groeit scheef.
Hij werkt keihard om dat liefhebbende vast te houden. En er zijn momenten die zomaar onverwacht voelen als vroeger, toen ze aan een enkele blik genoeg hadden. Van elkaar wisten wat de ander wilde zeggen.
Tot ze als los zand tussen zijn vingers doorglippen.
Het is een hele doodgewone vrijdag als ik gebeld wordt door het ziekenhuis, ze zijn op zoek naar een palliatieve plek voor een meneer. Zijn naam klinkt bekend, ergens in mijn hoofd gaat er spontaan een bel rinkelen. Als ik op de naam zoek kom ik mijn eigen registratie tegen, ik sprak zijn dochter vorige week nog over haar mam. Zij was alleen thuis omdat haar vader was opgenomen.
We spraken toen al uitgebreid, over haar zorgen en dat ze niet wist hoe het verder moest. ‘Mama wil alleen maar naar mijn vader, ze begrijpt niet dat hij is opgenomen en erg ziek is’.
Echtpaar
Na dat telefoontje van het ziekenhuis voel ik direct wat me te doen staat, want ik wil dit echtpaar zo lang mogelijk dicht bij elkaar houden, tijdens dat laatste stukje leven dat hij nog over heeft. Haar nabijheid is het allerbelangrijkste. Ze moet hem ten alle tijden op kunnen zoeken, zijn hand vast kunnen houden en hem een welterusten-kus kunnen geven.
Dat is welzijn.
Ik goochel wat met de beschikbaarheid die er al was en die er aan zat te komen. Belde een rondje en besprak met alle betrokken partijen wat ik in gedachten had.
Aan het eind van de dag belde ik de dochter om te vertellen dat ik voor allebei haar ouders een fijn appartement had gevonden.
Op dezelfde locatie en op dezelfde verdieping
Een eigen plek, waar ze beide de zorg krijgen die ze behoeven, maar wel fijn heel dicht bij elkaar kunnen zijn
Haar tranen van dankbaarheid, die rijkelijk door de telefoon vloeiden, waren mijn allermooiste beloning.