Zo’n hele fijne zaterdag die nog blanco en oningevuld is, die op zijn gemak voortkoetelt. Die zich spontaan vult en ontvouwt, zonder enige planning.
Een leeg weekeind is van een volmaakte zaligheid.
De nacht was vol zoete slaap, rozig werd ik knus wakker in de armen van de liefste. Veilig ineengestrengeld, de stilte was vol van warme woorden.
We rommelden lui langs koffie en de krant. Knipogend naar elkaar boven het katern lokaal nieuws en sport. Nog wat loom, zittend aan de keukentafel, ontspannen bladerend langs het nieuws. Ik bedacht ondertussen waar mijn hoofd behoefte aan had, vroeg stil aan mijn lijf waar de wens lag. Hoofd en lijf wilden een rondje. Even naar buiten, zonder doel. Het deed me denken aan een hoofdpersoon uit een boek dat ik ooit las. Zij liep ook lukraak, sloeg links en dan weer rechtsaf, puur op gevoel. Ik ben er ook zo dol op en je ziet nog eens wat nieuws.
Ik laat me nou eenmaal graag verrassen 🙂
Het zoet van lente hing in de lucht. Vogels en ontluikend groen. Genietmomentjes en mooie ontdekkingen.
De rest van de dag was gevuld met muziek, en fijne verse potjes koken om onze volle werkweken te vergemakkelijken. Mijn favoriete manier: mijn #creuset gevuld met lekkers een paar uur in de oven zetten om er vervolgens dagen van te kunnen eten. Het is kinderlijk eenvoudig.
Vers
De rest van de week heb ik lekker en vers in een handomdraai.
Ik kneusde venkelzaad, perste wat knoflooktenen en een hele citroen. Sneed peppadews, tomaatjes en uien. Die courgette paste er ook nog wel bij. Kippendijen. Peper en zout. Verse kruiden uit de tuin. De geuren vanuit de keuken vullen ons huis.
De tijd gaat heerlijk met me aan de loop en ik geef me er met liefde aan over.
Tijdens het snijden van al dat verse spul mijmer ik vaak wat. Schrijf ik een stukje in mijn hoofd voor het op papier beland. Ik schaaf alvast, bedenk wat ik over wil brengen en hoe. Een schrijver gaf me ooit het advies om mezelf steeds die ene vraag te stellen: wat wil ik eigenlijk zeggen?
Ik gebruik het inmiddels bij alles wat ik schrijf.
Lukraak spit ik in mijn gevoel en door mijn herinneringen, herbeleef ervaringen en voel wat het met me deed. Ik sta weer bij die ene zorgvrager in de ruimte, de sensatie’s die me overspoelden.
Aan het eind van die dag schrijf ik dit stukje. Mijn stoof vol met vers is zalig geworden. Eigenlijk moet ik mijn ramen eens lappen en de zolder kan ook wel een vleugje van mijn opruimwoede gebruiken. Maar dat is voor een andere zaterdag.
Deze was een onbetaalbaar cadeautje