Grote sprong

Sinds ik mijn thriller aan het herschrijven ben is er naast die ontspanning ook nog een ander gevoel. Er is een schuldgevoel dat aandacht vraagt. Richting al die mensen die mijn boek kochten en er zo enthousiast een mooie recensie over schreven.

Want de originele versie gaat veranderen.

Beter worden. Hoop ik.

Maar die beslissing heb ik niet licht genomen. Ik heb er vaak wakker van gelegen. Heb maanden getwijfeld. En heb uiteindelijk de knoop doorgehakt. Het is mijn verhaal, mijn boek en daarom ook mijn beslissing.

Het contract met de uitgever is ontbonden, mijn boek is uit de verkoop gehaald en het bewerkbare manuscript kreeg ik weer in handen. Na al het gesteggel was dit onderaan de streep de enige keuze die ik kon maken voor mezelf.

Ik kon hem eenvoudigweg niet loslaten, hoe graag ik ook wilde. Steeds als ik in mijn hoofd afscheid had genomen om hem als verloren te beschouwen, fluisterde mijn hart dat ze dat niet wilde. Dat het mijn prestatie was. Mijn worsteling en daarom dus ook mijn overwinning.

Dus sprong ik in het diepe.

In het diepe

Na al dat geaarzel ging ik vorige week langs bij een redacteur met veel ervaring. Ooit had ik eens een schrijfworkshop bij haar gevolgd en zij wilde me helpen. Ik heb ruim drie uur bij haar op de bank gezeten, elke bladzijde hebben we besproken. Aan het eind van de avond bruiste ik weer van de schrijfzin.

Ik kon niet wachten om het verhaal aan te pakken. Schaven, schrappen en herschrijven.

De nieuwe titel is er al: ‘In de schaduw van angst’

Zo mooi. Het past. De nieuwe flaptekst staat als een huis.

Nu hoef ik hem alleen nog maar af te maken en een nieuwe cover te ontwerpen. Zodat ik hem zelf uit kan geven. Ik. Dat lelijke eendje dat nooit ergens bij hoorde 🙂

Tof he?!