‘Ze zijn beschermd Mw, zegt ze hooghartig, dus er is niets wat ik kan doen. Niks wat wij mogen of kunnen doen’.
Ik weet het en toch ben ik verbijsterd.
Verontwaardigd.
Want als iets beschermd is, of moet worden, betekend dat niet dat je ze hun gang moet laten gaan. Die beesten weten niet beter. Die moeten ook beschermd worden tegen zichzelf.
Want de plek waar ze wonen, zich voortplanten en broeden…daar horen ze niet.
Meeuwen horen niet op hoopjes steen te broeden, of op de schoorsteen van de buurman. Die horen hun uit hun nest gevallen kuikens niet tussen voorbijrijdende auto’s te voeren, of krijsend over winkelend publiek heen te scheren.
Vol paniek, volledig in de verdediging. Dat moederinstinct, je kent het wel.
Beschermd
Die horen aan zee. Bij het strand. Rondvliegend bij viskotters of scharrelen in de branding.
Afstekend tegen het helle blauw van de lucht met hun spierwitte lijf of hun machtige vleugels spreidend op de wind tijdens donkere zomerbui.
Ze horen niet tussen de stenen van de stad. Zeehondjes horen tenslotte ook niet in een visvijver. Dat zouden we maar gek vinden. Maar een stel meeuwen, steeds meer en meer, schreeuwend tussen huizen, winkels en bedrijven accepteren we wel. Omdat ze beschermd zijn.
Bescherm ze dan ook. En zet ze terug naar waar ze horen.
Zodat wij niet naar hun wanhopige gekrijs hoeven te luisteren.
Mijn buren hadden bijen in de spouwmuur en schoorsteen. Mag je ook niets tegen doen.
In Leiden worden trouwens de eieren geschud van meeuwen op daken van flats. Zodat ze niet meer uitkomen. Dat mag blijkbaar wel.
ook weer bijzonder… Ik had gevraagd of ze de nesten wilden ruimen in het najaar/winter. Zodat ze het jaar erop een nieuwe plek zoeken om te broeden. Dat mocht niet. Ik vind het de omgekeerde wereld want ze horen niet tussen steen, ze horen in de ruimte. Maar dat schijnt een vreemde gedachte te zijn.