Buitenzwemmen

Ik ben dol op water, nog steeds. Tijdens elke vakantie moet ik kunnen zwemmen, anders vind ik het niks. Spelen in water blijft zalig. Als jong meisje kreeg ik elk jaar een zwembad-abonnement van mijn ouders. Toen hadden we in ons mooie dorp nog een buitenzwembad.

Zus en ik zwommen onze baantjes soms al voordat we naar school moesten, na schooltijd gingen we altijd zwemmen en zelfs een buitje regen hield ons niet tegen. Bij onweer en bliksem werden we uit het bad gestuurd en schuilden we giechelend met alle meiden in het schapenhok.

We kregen van mam soms een gulden mee voor een zakje snoep. Naast het ondiepe gedeelte zat het snoepwinkeltje. Schuimblokken, trekdrop of een lekkere zure mat. Ronde salmiaklolly’s. Of een zakje ‘van alles wat’. Vaker namen we zelf iets mee, die gulden was er nou eenmaal niet altijd. De zakjes chips waren vaak compleet verkruimeld in je tas, mijn beker limonade lekte meer dan eens op mijn handdoek en de gesmeerde boterhammen met pindakaas waren geplet.

Ons boeide het niks, wij vonden dat buitenbad meer dan geweldig.

Spelen

Gymmen op de ligweide, ook al waren mijn vriendinnetjes echt veel beter in die radslag, en ‘hangen’ op de brede stenen rand van het grote bad 😉 Wat was ik trots op mijn prachtige blauwe #adidas badpak, ik versleet hem tot op de draad.

Wat was het simpel toen. Simpel en fijn. Overzichtelijk vooral.

We hadden geen mobieltje, om half zes thuis zijn was vaste prik. In het zwembad hing een enorme klok die je wel vertelde hoe laat het was. En tot die tijd speelden we in en om het water.

Ik vind het nog steeds jammer dat ik er geen foto’s van heb.

Van de hoge duikplank springen, als ik durfde, giebelen met je vriendinnen omdat die ene leuke jongen er ook was en zonnen op het grasveld. Voor mijn gevoel was het hele dorp tegelijk op dat ene veldje.

Het is eeuwig zonde dat het is verdwenen.