Ik heb een vreemd jaar achter de rug en dat voel ik extra tijdens dat terugkijken. Ik speelde verstoppertje, zonder me daarvan bewust te zijn.
Van buiten leek ik op wie ik altijd was, van binnen stond ik op standje schreeuwen.
Vol wanhoop zocht ik naar een uitweg. Ik schreef er al vaker over.
Ik voelde me opgesloten in mijn leven, elke dag hetzelfde rondje en waarvoor eigenlijk.
Mijn hele leven voelde compleet nutteloos. Genieten lukte niet, ik was aan het overleven. Dag per dag.
Klinkt dramatisch he?!
Zo voelde het ook.
En ik ben geen prater, gevoelens slok ik op en houd ik verborgen. Zelfs voor mezelf. Ik vind dat moeilijk. Onmogelijk soms. Mijn worstelingen groeiden en stapelden. De angsten werden groter en groter. Slapen lukte nog amper en de nachten duurden een eeuwigheid. In de ochtend sleepte ik me uit bed en deed wat ik moest.
Tot ik knapte.
Inmiddels ben ik op de goede weg, ik begin mezelf weer te worden. Langzaam maar gestaag. Hormoontherapie heeft me enorm geholpen.
Zo opgelucht dat ik mezelf weer herken 🙂
Op naar 2025! Mooie jaarwisseling gewenst aan al mijn lieve meelezers/meelevers!
Praat
PS Ik deel dit wederom om te laten zien dat de #overgang, en al die #hormoonveranderingen, verwoestend kunnen zijn. Ik zocht de verklaring van mijn klachten in een hele verkeerde hoek. De werkstress en mijn chronische ziekte hielpen ook niet echt mee. Dat is verdrietig, en de gedachtes die ik had waren gruwelijk, maar ik ben weer op de goede weg.
Wees alert en praat erover. Ik jank, juich inwendig en zou mijn geluk eigenlijk van de daken willen schreeuwen.
Omdat ik me steeds meer mezelf voel. En dat is alles.
Liefs van mij
