Nieuw jaar

Aan de start van elk vers jaar nam ik mezelf steeds opnieuw voor, om in dat nieuwe jaar sommige dingen anders aan te pakken. Eigenlijk is het best gek dat alleen de decembermaand dat elk jaar steeds opnieuw bij mij naar boven haalt. Behalve dit jaar, ik heb er nu absoluut geen last van, komend jaar blijf ik lekker doen wat ik nu ook al doe. En ik maak plannen, maar dat is niks nieuws, dat vind ik altijd al zalig. Voor mij kan de tijd momenteel niet snel genoeg gaan, en ik kan niet wachten om stappen vooruit te doen, in plaats van stappen terug.

Doorgaans ben ik in de maand december een hopeloze, sentimentele dwaas. Want die decembermaand leent zich zo voor warme gevoelens tijdens donkere dagen, sprankelend kaarslicht en knusse open haardjes. Dat is deze maand niet anders geweest maar het voelde toch anders dan anders. Ik heb vooral zin om vooruit te kijken, en met dat nieuwe jaar te starten.

Ik ben benieuwd of dat voor meer mensen geld, nu dat virus ons het afgelopen jaar zo noodgedwongen stil heeft laten staan.

Eindelijk heb ik nu wel afgeleerd om door te draven, af en toe sta ik nu stil om te voelen of ik nog op het goede spoor zit. Juist omdat ik die rem soms maar moeizaam kan vinden, en mijn ’ikmoetditnogallemaaldoen-lijstje’ vaak zo lang is als mijn onderarm. Waar de afgelopen jaren schitterden door de volledige disbalans waar ik in zat, door mijn eigen koppigheid, heeft dat nu plaats gemaakt voor even stil staan, en viel er zoveel op zijn plek.

Geluk

Afgelopen week las ik een stuk over het nastreven van geluk, en hoe we allemaal een leven najagen dat steeds maar fijn moet zijn. Dat er soms te weinig ruimte wordt gegeven aan ons verdriet, terwijl dat toch een wezenlijk onderdeel is van ieders bestaan. Ik herkende mezelf in die woorden. Wellicht was dat ook de reden dat ik te lang heb vastgehouden aan iets wat niet goed voor me was, maar wat ik in mijn hoofd tot de vervulling van mijn ultieme geluk had gebombardeerd. Want ik was met mijn hoofd gaan leven, in plaats van met mijn hart.

Zonder over-dramatisch te willen doen, bleek het op papier zetten van wat mijn hoofd al die jaren vulde, zoveel overzicht te geven. Jezelf in woorden vangen is het kwetsbaarste dat er is, en ik deelde het ook nog met anderen, legde mijn hart op een presenteerblaadje. Maar die erkenning aan mezelf, dat hardop uitspreken dat mijn leven niet altijd fijn is, was hard nodig. Want soms is het een gevecht, dat leven. Ik gaf ruimte aan mijn bewaarde verdriet en leerde om mijn hart te volgen, en om trots te zijn op wie ik nu ben.

Ondanks dat waardeloze virus, zijn het afgelopen jaar twee van mijn dromen uitgekomen. En dat wens ik iedereen ook toe, vooral diegene het nu zo moeilijk hebben. Ik wens jullie een prachtig gezond 2021 toe, vol met dromen die uitkomen!