Jaloers op Bruce Springsteen

accepteren

De fles is bijna leeg. Ik nip aan mijn laatste glas rode wijn en zing vals mee met de muziek. Het is een typische vrijdagmiddag, plaatjes draaien onder het genot van een welverdiend rood wijntje luid het eind van onze werkweek in. De live versie van Jersey girl schalt uit de speakers, Bruce Springsteen vult mijn woonkamer en ik geniet.

Gek is dat toch, mijn hele leven heb ik ernaar verlangd om andere talenten te hebben. Om te kunnen zingen en dansen zoals ik op tv zag. Maar met mijn één meter vierentachtig ben ik niet bepaald gebouwd om elegant te kunnen dansen en mijn zangstem is niks bijzonders. Er gaat geen dag voorbij zonder muziek en ik heb serieus mijn hele leven gewenst dat ik kon zingen.

Accepteren

Een gemiste kans eigenlijk dat ik niet zag waar ik wel goed in was. Het is als verlangen naar krullen, als je steil haar hebt. Wensen dat je iets kan waar je absoluut geen aanleg voor hebt. Accepteren wie je bent zonder constant te verlangen wat buiten je macht ligt. Dat is ook een talent tenslotte 🙂

Ik drink mijn glas leeg en zet Bruce nog maar een keertje op. Ik kan het nummer wel honderd keer horen en het verveeld nooit. Luidkeels zing ik mee, rete-vals maar wat maakt het uit. Hoog tijd om los te laten wat nooit binnen mijn bereik komt. Gelukkig heb ik Bruce nog.

Published by Cynthia Poen

Ik ben een schrijver, en daar ben ik retetrots op. Het duurde even, voor ik die woorden in mijn mond durfde te nemen in associatie met mezelf maar inmiddels doe ik het gewoon.

2 thoughts on “Jaloers op Bruce Springsteen

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *