Shoppen

Het is raar maar waar, ik vind winkelen oprecht geen fluit aan. Ik zie precies wat leuk en niet leuk staat bij een ander, voor mezelf heb ik op dat punt een enorme blinde vlek. Alles wat ik aanschaf past net niet bij elkaar, qua kleur of uitstraling, en het heeft steeds opnieuw ook net niet het beoogde effect. En soms staat iets echt heel erg leuk, en dan zit het weer niet lekker, heb ik dat weer. Ik moet er van zuchten, want het lijkt me heerlijk om te snappen wat je uit die rekken moet rukken. Mijn zus bijvoorbeeld, die weet dat precies, alles staat haar altijd en het past ook nog eens bij elkaar, ook altijd.

En daar bovenop is er dan nog dat geworstel in die kleedhokjes, met dat ene jurkje wat zo heel erg leuk is, of die strakke spijkerbroek. En die moet ik dan aanworstelen zonder steeds half door dat gordijn heen te vallen, jemig, lukt ook echt zelden. Daarbij is winkel in, winkel uit absoluut niet aan mij besteed. Graag meteen slagen in de allereerste winkel. Ja doei, dat is oprecht kansloos. Kortom, winkelen, je mag mij overslaan. Je zou denken dat ik inmiddels een echte homeshopper ben geworden, gezien de huidige tijd, maar nee dus. Ik blijf voor eeuwig een spijkerbroeken en t-shirt meisje gok ik, het zij zo.

Winkelen

Toch waagde ik me vorige week even aan een tijdslot, om fijn snel door de Hema te suizen. Panty, legging, kraamcadeautje, enig. Woon-accessoires, ook leuk, ik was zalig aan het speuren! En allemaal veilige artikelen, dus helemaal geslaagd, zingend door de winkel zeg maar. Nou ja, neuriënd eigenlijk, maar net zo goed. Geen worstelhokjes van binnen gezien of slechte combi’s uitgezocht, Cynt blij. Mijn zus was ook voor een tijdslot gegaan, van een andere winkel, voor tien minuten, tikkie krapper qua tijd, drukkere winkel. Na vijf minuten werd de tijd al luidkeels omgeroepen, en na nog eens drie minuten werd ze al richting de kassa geveegd. ‘Mw, uw tijd is bijna om, u moet nu echt af gaan rekenen’. Ik kreeg het verhaal via mijn vader te horen, met wie wij dat malle gein-gen delen, dus het was alsof ze het zelf vertelde, en ik lag oprecht gevouwen. Het hele scenario speelde zich levendig voor mijn ogen af, in gedachten dan. Wat leven we momenteel toch in een vreemde wereld.

Toch mis ik het slenteren wel, even een winkel in voor iets onnozels of een cadeautje. Voor toch maar dat woonkussen in een andere kleur, of fijne fröbels voor de inrichting. Spontaan snuffelen tussen prachtige boeken of klassieke platen, of snel wat bloeiends en fleurigs halen voor in de tuin. Alhoewel dat wel beter was dat het nog even niet zo makkelijk kon, gezien alle sneeuw en kou momenteel. Maar toch. Al dat fijne, en dat hele spontane, daar verlang ik momenteel echt het allermeeste naar. En jullie?