Dat eeuwige gevecht

Dat ik het schrijven van een boek danig heb onderschat is me inmiddels wel duidelijk. De ruwe versie is bijna af hoor, en het is wel echt leuk geworden. Vind ik dan he?! Sommige passages raken me, omdat ik me er oprecht over verbaas dat ik ze heb geschreven. Het maakte me trots en blij van binnen.

Maar iets creëren vanuit jezelf is echt heel moeilijk, en ik worstel en worstel, nog steeds. Dat eeuwige gevecht met mezelf gaat maar door, dat gevecht waarbij ik mezelf genadeloos kan neersabelen. Dan slaat ineens de twijfel toe, en vind ik alles waardeloos wat ik heb geschreven. Dan zie ik er ook ineens het nut niet meer van in. Want waarom wilde ik toch in vredesnaam een boek schrijven, en in welke vlaag van verstandsverbijstering dacht ik überhaupt dat ik dat zou kunnen.

Ik ben zelf mijn ergste vijand, dat weet ik, en wat milder voor mezelf zijn lukt soms heus. Maar de afgelopen weken heb ik meerdere boeken verslonden, en allemaal van hele verschillende genres. Toch hadden ze allen een ding gemeen, ik had hun boek in mijn handen. Pagina’s vol letters, prachtige flapteksten, een pakkende titel en een geweldig verhaal met een voltooid einde. Een echt gedrukt boek dat ik heel relaxed zat te verslinden.

Boek schrijven

Alle plannen die ik had om tijdens mijn vakantie heerlijk verder te schrijven heb ik volledig in een hoek gesmeten, ik heb oprecht geen letter getikt. Geen letter van mijn boek getikt tenminste. Ik was zo overvallen door de bewondering voor al die geweldige schrijvers, dat de moed me in mijn schoenen was gezakt. Want die droom, om hem af te maken, is ook een soort van nachtmerrie. Wat als het een waardeloos boek wordt, en niemand hem wil lezen? Wat als het saai is, of langdradig. Wat als….

Soms wordt ik wanhopig van mezelf, want ik wil het echt zo razend graag. Om uiteindelijk iets in handen te hebben, met mijn eigen naam erop, zodat ik tegen mezelf kan zeggen dat het me gelukt is. Om tussen al die boeken in mijn kast, die van mezelf te zien staan. Wauw, hemels. Als een liefdevolle ode aan mijn eigen veelzijdigheid. Dat ik zoveel meer kan zijn, en elke dag een beetje meer kan worden. Daarom ging ik een paar jaar geleden weer naar school, vocht ik voor die fijne baan en bleef ik vasthouden aan dat beeld van ons oude verwaarloosde huis. Want ik wist hoe mooi het kon worden. Ik zette mijn zinnen op het verwezenlijken ervan en uiteindelijk lukte het. Zo werd ik elke dag een beetje meer, door te doen en soms met mijn ogen dicht in het diepe te springen.

Misschien moet het nog even een worsteling zijn, dat boek van mij. Moet ik er nog meer mijn zinnen opzetten. Want opgeven, dat kan ik niet.