Laatste wens

Mijn hart ligt bij die directe zorg, ik vond het oprecht zalig om iedere dag voor een ander te zorgen. En toch ben ik iets anders gaan doen, nog niet zo heel erg lang geleden. Ik mis het, dat realiseerde ik me vanmorgen, ik mis het enorm. Ik was, en ben nog steeds, oprecht dol op mijn vak. Om iets te kunnen betekenen voor een ander is geweldig.

Wat ik niet mis is de niet aflatende stroom openstaande diensten, het constante gevecht om niet zelf dan maar alle gaten op te vullen en die spagaat elke dag. Die spagaat tussen al het werk dat er lag, wat ik die dag kon doen en wat ik door moest schuiven naar de volgende dag.

Want naast die directe zorg was er nog zoveel meer dat gedaan moest worden, wat ik ook heel graag allemaal goed wilde doen. De indicaties, de personeelsroosters met hun gaten die altijd schreeuwden om aandacht, de prachtige opdrachten van leerlingen die ik nodig moest nakijken. Artsenvisites, familiegesprekken, rapporteren en overdrachten en nog een hele berg. Allemaal belangrijk, en allemaal ’to do’. Naast de oprechte aandacht die ik wilde geven aan onze bewoners, lag er nog een ander huizenhoog takenpakket. Ik kon niet alles doen, en dat wilde ik wel, en dat vrat me op.

Samenwerken

Die grote hoeveelheid taken, want er vliegen er nog wel wat rond in mijn hoofd die ik niet op schrijf, ik beet me erop stuk. Ik wilde alles doen, en alle problemen oplossen. Na heel veel jaren realiseerde ik me dat een functie waarin alles duidelijker wordt afgebakend beter bij mij paste. Mijn enthousiasme gaat anders met me op de loop, want ik kan niet alles zelf, en dat zou ik ook niet moeten willen. Maar dat enthousiasme is nou eenmaal een eigenschap die bij mij nogal de boventoon voert 🙂 Het samenwerken met collega’s in mijn huidige functie is geweldig, en voor mij een enorme verademing.

Toch kan ik nu gelukkig ook nog heel erg ‘zorgen voor’. Dat realiseerde ik me weer eens, toen ik gister een hele schrijnende zorgaanvraag binnen kreeg. Deze oudere dame was aan haar laatste stukje leven toe, en wilde liever niet in haar eigen huis blijven. Sterven doen we allemaal op onze eigen manier, en wat op dat kwetsbare moment fijn voelt is ook voor iedereen anders. Voor haar voelde thuis gewoon niet meer fijn.

Maar door de enorme beddendruk was er nergens plek. Geen plek in de hospice, en geen plek op de locaties waar normaal gesproken deze zorg wordt verleend. En buiten de regio zoeken wil je dan gewoon niet, evt dierbaren moeten fijn dichtbij kunnen zijn. Maar haast was vanzelfsprekend wel geboden. Dan is het tijd om buiten de vaste hokjes gaan denken, en daar ben ik heel erg dol op 😉 Haar laatste wens was belangrijk, dus ging ik creatief denken. Ik vond een plekje op een locatie in haar eigen buurt, die deze zorg normaal eigenlijk niet bieden.

Ik belde de huisarts, die heel betrokken was en graag een extra stap wilde zetten voor haar. Het medisch technisch handelen team belde ik, of ze op die locatie hun specialistische zorg wilden verlenen. En ik overlegde met de locatie, vanzelfsprekend, hoe zij erover dachten om deze dame die warme plek te bieden. En het lukte! Na een paar fijne gesprekken stonden alle seinen op groen, fantastisch was dat. De volgende ochtend verhuisde ze al, haalde de ambulance haar thuis op. Wat een schitterend voorbeeld van goed samenwerken, oprecht samenwerken in optima forma.

Ik zat die middag met een grote grijns op mijn tronie op de fiets naar huis. Dat ik de laatste wens van een dame in haar terminale fase had weten te vervullen, maakte me meer dan blij. Op een andere manier, maar toch dat zorgen voor 🙂