Ooit had ik de illusie dat ik mijn leven een bepaalde kant op kon sturen, als ik die teugels maar stevig genoeg in mijn handen hield. Wat een schaap, denk ik nu wel eens, dat ik de angst liet regeren in plaats van de spontaniteit. Wie doet er nou nooit eens iets onhandigs of springt leuk in het diepe zonder nadenken? Dat doet iedereen toch? Sinds ik die stok uit mijn uhm zogeheten je-weet-wel heb verwijderd, en me niet meer schaam voor het feit dat ik ook maar een mens ben, is mijn leven een stuk gezelliger geworden.
Mijn spontane, ietwat onhandige flaters deel ik met liefde, ik ben tenslotte verre van perfect.
We hadden het er al een poosje over, de liefste en ik, over de kuilen in onze oude bed. ‘Nieuw matras dan maar, zeiden we, want die oude kan echt niet meer’. Het nieuwe matras vertoonde echter ook bijna direct diepe kuilen, onze boxspring bleek dus schuldig aan dat doorzak-gedrag 😉 Nooit aan gedacht, nooit naar gekeken. Tikkie suf, het zij zo. Dan maar een heel nieuw bed zeiden we. Dan wordt die oude gewoon logeerbed, en die heeft dan wel meteen een nieuw fijn matras. Elk nadeel heeft zijn voordeel, als je hem maar wil zien. En daar ben ik echt een ster in 🙂
Verstelbare boxspring
Die zondag gingen we op afspraak een nieuw bed uitzoeken, en enthousiast kwamen we terug. Deze winter kwamen we vast amper ons mandje nog uit, zo fijn zou die nieuwe slapen. Ik kocht meteen ook mooi nieuw beddengoed want die nieuwe had motoren en bewegend gedoe, daar paste alleen speciaal beddengoed op. Ons leek dat oprecht zalig. Ongeduldig telden we de dagen tot hij werd langs gebracht. Na drie lange maanden stond dat bed eindelijk op zijn nieuwe plek te blinken, en vol verwachting gingen we extra vroeg naar bed. ‘Wat vind jij’ zei de liefste ongerust. ‘Tikkie hard’ zei ik, en dat was nog zacht uitgedrukt, het was alsof ik op beton lag. Via de split in de topper voelde ik de tocht langs mijn rug vliegen, en mijn gecapitonneerde heupen kreunden van ongemak door die harde ondergrond.
Na drie uur draaien, keren en vooral heel veel zuchten waren we die verstelbare boxspring spuugzat. Midden in de nacht kropen we fijn weer in ons oude bed, nestelden we ons lijf met een zucht van verlichting in onze kuilen en vielen in slaap. De volgende ochtend zocht ik meteen contact, balend als een stekker. ‘Tsja, wel zelf uitgezocht hè mevrouw’, was de reactie. Omwisselen van de binnenkernen dan maar, dus nog meer geld betalen en ander aanvullend gedoe. Maar dan zou het vast goed zijn, sliepen we alsnog als tevreden baby’s. Dat hoopte ik tenminste.
Vol verwachting probeerden we het nog een keer, schuiven, draaien, keren. ‘Wennen, zeiden we vol overtuiging, we moeten gewoon wennen’. Motoren op en neer, verstellen en nog meer verstellen, en vooral proberen onze draai te vinden. We probeerden het oprecht, een hele volle week, en een beetje. En elke ochtend zeiden we dat we toch best wel wat hadden geslapen, het ging echt goed, steeds beter, heus.
Gisteravond was ik er echt klaar mee, dus joeg ik de liefste demonstratief uit ons nieuwe bed. ‘Lekker slapen, wat nou lekker slapen. We vinden het helemaal niks, dat malle verstelbare ingewikkelde bed’, riep ik opstandig. Binnen tien minuten lag ons oude matras op dat nieuwe onderstel. Die twee blitse matrassen en die prachtige split-topper mikte ik op ons oude onderstel. ‘Dan maar niet verstelbaar of ander gedoe, verzuchtte ik dramatisch. Dat bed voelde gelijk weer gezellig en knus, zonder die spleet, en tevreden grijnsden we naar elkaar. Over een poosje is dit hele gedoe vast weer vergeten, en die klap geld die we onnodig hebben verspild hopelijk ook.
Afgelopen nacht zuchtte mijn gecapitonneerde heupen van opluchting, en sliepen we als baby’s op dat hele eenvoudige niet verstelbare boxspring 😉