Er zijn van die dingen die ik te lang voor me uitschuif. Ik ben me er echt volledig van bewust hoor. Maar na die bewustwording vergeet ik het voor het gemak weer een poosje. Volkomen serieus spreek ik mezelf vervolgens met enige regelmaat ernstig toe dat ik er iets mee moet. En til ik het toch nog even over het weekeind heen. Een keer of wat. Herkenbaar?
Dat ene lastige ding waar ik nu al een poosje mee worstel is de aanschaf van een nieuw bed. Ik hoor er om me heen nooit iemand over maar voor mij is het een obstakel en geen eenvoudige beslissing. Niet eentje die je lichtzinnig dient te nemen in ieder geval. Want ons huidige bed is zo fijn en we slapen er zo heerlijk in. Nu het tijd is voor een nieuw matras lig ik al nachten te malen. Want hoe vind ik weer net zo’n fijne als die waar ik nu zo knus en warm op lig. Zonder moeite werp ik steeds weer bergen nieuwe beren op die weg richting dat nieuwe bed, gevalletje volkomen kansloos. Ontwijkend gedrag in zijn meest stralende en oprechte vorm.
Praktisch als ik ben denk ik natuurlijk ook alvast vooruit. Waar laat ik dat oude ding, dat logge tweepersoonsapparaat, die moet ook weer worden afgevoerd. Ik voorzie gedoe en stel het op zijn Cynthia’s nog maar even uit. Ik heb er ook gewoon echt geen zin in, bedden testen. Winkel in winkel uit, naar gladde verkooppraatjes luisteren, ik heb een bloedhekel aan winkelen. Alleen bij de gedachte krijg ik al spontaan vlekken in mijn nek.
Tot deze week, tot ik vind dat het nu echt niet langer meer kan. Het is hoog tijd dat ik dit varkentje gewoon vol bij de kladden grijp. Dat oude matras behandel ik maar als een lijk dat ik geruisloos moet laten verdwijnen. Ik hak het in brokken en voer het af, succes verzekerd volgens mij. Over een paar weken ben ik een dag of drie vrij. Dan gaan we maar een nieuwe scoren, ben ik er meteen weer voor jaren vanaf. Gewoon een kwestie van diep zuchten en gaan, toch? Ik hou jullie op de hoogte!