Soms verdwaal ik in dat doolhof van mijn gevoelens, dan voel ik van binnen zo veel dat ik eronder bedolven wordt, verslonden bijna. Ineens mis ik de rust en de kalmte die ik de afgelopen maanden voelde, is daar alleen maar onrust en ongemak. Ik weet waar het door komt hoor, het komt door die naderende herfst. Ook al vind ik het altijd een fijne periode, met kaarsjes, haardvuren en knus, ik zie ook wat op tegen het donker.
Het voelt alsof ik te weinig heb genoten van de zomer, van de lange lichte dagen en veel buiten zijn. Wat onzin is natuurlijk, want ik ben heel veel buiten. Elke dag, urenlang voor mijn werkdag begint en erna ook weer. Het is het gemis van dat ontmoeten dat ik nu meer dan ooit voel, het gemis van alles wat nu al twee zomers aan me voorbij is gegaan.
Het zit hem ook in deze week, dat weet ik ook, in die kermisweek waar ik altijd zo naar uitkijk. Dat zalige van dat zorgeloze feesten, dat even niks hoeven maar alles mogen. Drie dagen lang samenzijn met al die lieverds die ik soms een heel jaar heb gemist. Die mis ik nu al twee jaar en het begint zich keihard te wreken.
Dramatisch
Diep van binnen voel ik heel even de wanhoop, dat ‘hoe nu verder en waar eindigt het’. Ik voel overduidelijk de opstand diep in mij, want alles waar ik zoveel waarde aan hecht ‘mag en kan’ nu niet. Nog steeds niet of nog even niet, wie zal het zeggen. Ik hoop het laatste, ik gok het eerste.
Dus vlucht ik nog even, ontvlucht ik nog even. Ik ga voor een paar weken lichttherapie middenin de natuur. Opstaan met de zon, en slapen gaan als hij weer prachtig ondergaat. Alleen maar buiten zijn, in complete stilte en afzondering. Niks hoeven maar alles mogen. Een paar weken schrijven, wandelen, zwemmen en ontspannen. Die kluwen van gevoel ontwarren en langzaam tot rust laten komen. Klinkt wat dramatisch? Absoluut waar, maar de wereld voelt bij vlagen wat dramatisch op dit moment. En dat ik het even kan ontvluchten is oprecht zalig!