Mijn absolute favoriet was de spin, daar kreeg ik geen genoeg van, en het liefst bleef ik een paar rondjes achter elkaar zitten. De spanning als hij in beweging kwam, volop heen en weer geslingerd worden en dan vooral keihard gillen met je vriendinnen. Ik zie mezelf nog zo zitten in dat ding, en het gevoel dat ik had als ik eruit stapte is onbetaalbaar.
Dat eerste moment dat je met je gespaarde zakgeld naar de kermis ging. Dat geld dat in je zak brandde en dat opgewonden gevoel in je onderbuik. Ik wilde altijd in de botsauto’s en ook daar werd lekker gegild. Dat hele kermisterrein was een van spanning zinderende plek. De keiharde muziek, de lichten, en alles wat er uit de speakers werd gebruld. Wat een kabaal en wat vond ik het zalig. Uren liep ik over het terrein. Ik wilde pas naar huis als het echt moest, en ik was altijd te laat 🙂 En nog steeds ben ik verslaafd aan kaneelstokken.
Kermis
Naarmate ik ouder werd hingen we vooral bij de botsauto’s rond, kijken of die leuke jongen er ook was. De kermis werd een ontmoetingsplek en ook dat was weer opwindend. Ongecompliceerd, onschuldig vermaak. Vanaf een jaar of veertien/vijftien verplaatste ik me naar de feesttent, en het liefst ging ik ook naar de kermis van alle omringende dorpen. Zus en ik wisten er wel raad mee, met dat kermis vieren. Maar een rondje langs het kermisterrein zelf bleef elk jaar onderdeel van dat fijne feestje.
Toen mijn man en ik verkering kregen was ik begin twintig. Hij won bij de schiettent een oranje leeuwtje voor me en dat ding stond nog jarenlang op mijn nachtkastje. De kermis, daar kreeg ik kriebels van in mijn buik, en nog steeds, om meerdere redenen. Elk jaar is het zalig om me er een paar dagen in onder te dompelen.Dat jaarlijkse volksfeest hoort bij het leven, en dat we het nu al twee keer niet hebben kunnen vieren doet ontzettend veel pijn.
Want het is niet alleen een kermis en een feesttent, het is dat leven, samen. Het gemis van dat ontmoeten van heel veel mensen. We missen dat weer even contact hebben, elkaar te zien en aan te raken. Lachen, dansen, bijkletsen en genieten, de slingers van dat leven ophangen. Dat leven waar ook verdriet een rol speelt, verlies en ziek. Dan is het juist zo belangrijk om ook even alle mooiigheid te vieren met elkaar. Over een paar weken doen we dus precies dat.
Want dat leven dat moet je vieren, op welke manier dan ook 😉