Skip to content
Menu
Cynthia Poen
  • Archief
  • Contact Formulier
Cynthia Poen
kermis vieren

Kriebels in mijn buik

Posted on 29 augustus 202129 augustus 2021

De spin was mijn favoriet, daar kreeg ik geen genoeg van, en het liefst bleef ik gewoon een paar rondjes zitten. De spanning als hij in beweging kwam, volop heen en weer geslingerd worden in dat bakje, lachen en vooral keihard gillen met je vriendinnen. Ik zie mezelf nog zo zitten in dat ding, en het gevoel dat ik had als ik eruit stapte is onbetaalbaar, wat een gelukzaligheid. De kermis, daar kreeg ik kriebels van in mijn buik, en nog steeds, om meerdere redenen. Elk jaar is het zalig om me er een paar dagen in onder te dompelen.

Dat eerste moment dat je met je gespaarde zakgeld, brandend in je zak, naar de kermis ging. Dat opgewonden gevoel in je onderbuik. En dan bedenken waar je allemaal in kon van die centen. In de botsauto’s wilde ik ook altijd en ook daar werd lekker gegild. Dat hele kermisterrein was een van spanning zinderende plek. De muziek, keihard door elkaar heen, de lichten, de enorme hoeveelheid mensen, en alles wat er uit de speakers werd gebruld rondom al die attracties. Wat een kabaal en wat vond ik het zalig. Uren liep ik over het terrein, naar huis wilde ik niet, alleen pas als het echt moest. En elk jaar kocht ik een kaneelstok, ik ben verslaafd aan die dingen.

Naar de kermis

Naarmate ik ouder werd hingen we vooral bij de botsauto’s rond, kijken of die leuke jongen er ook was. De kermis werd een ontmoetingsplek en ook dat was weer opwindend. Ongecompliceerd, onschuldig vermaak. Vanaf een jaar of veertien/vijftien verplaatste ik me naar de feesttent, en het liefst ging ik ook naar de kermis van alle omringende dorpen. Zus en ik wisten er wel raad mee, met dat kermis vieren. Maar een rondje langs het kermisterrein zelf bleef elk jaar onderdeel van dat fijne feestje.

Toen mijn man en ik verkering kregen was ik twintig, en hand in hand liepen we dat eerste jaar ook een rondje over de kermis zelf. Hij won bij de schiettent een oranje leeuwtje voor me en dat ding stond nog jarenlang op mijn nachtkastje, dol op de herinnering die eraan kleefde. En ook met onze dochters gingen we altijd een rondje over de kermis. Dat jaarlijkse volksfeest hoort bij het leven, en dat we het nu voor de tweede keer niet kunnen vieren met elkaar doet ontzettend veel pijn.

Want het is niet alleen een kermis en een feesttent, het is dat leven, samen. Het gemis van dat ontmoeten van heel veel mensen is enorm. We missen dat weer even contact hebben, om elkaar weer te zien en aan te raken. Lachen, dansen, bijkletsen en genieten, de slingers ophangen. Van dat leven waar ook verdriet een rol speelt, verlies en ziek. Dan is het juist zo belangrijk om ook even alle mooiigheid te vieren met elkaar. Komende woensdag doen we dus precies dat, in ernstig afgeslankte vorm. Maar dat leven dat moet je vieren, op welke manier dan ook 😉

Geef een antwoord Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Categorieën

  • Bloopers en overwinningen
  • Caat Kordaat
    • Fictie
  • Corona, een leven met
  • Gezondheid en zijn uitdagingen, een healtylife is niet simpel
  • Ons volkswagenbusje, rondreizen door Europa
    • Duitsland
    • Frankrijk
    • Italië/Kroatie
    • Nederland
    • Oostenrijk
    • Scandinavie
    • Schotland
    • Spanje
  • Ouderschap
  • Uncategorized
  • Warme herinneringen
  • Werken in de gezondheidszorg, ervaringen van een verpleegkundige
  • Zelf je huis verbouwen
Privacy en cookies: Deze site maakt gebruik van cookies. Door verder te gaan op deze site, ga je akkoord met het gebruik hiervan.
Voor meer informatie, onder andere over cookiebeheer, bekijk je: Cookiebeleid

Meta

  • Inloggen
  • Berichten feed
  • Reacties feed
  • WordPress.org
©2022 Cynthia Poen | WordPress Theme by Superbthemes.com