‘Je hebt me beschadigd, zegt ze, op het moment dat ik het meest kwetsbaar was’. Haar blik is ijskoud. Ik voel mijn ogen volstromen en overlopen. ‘Je hebt mij ook beschadigd’ zeg ik. Mijn stem klinkt wankel, alsof ook die op elk moment om kan vallen. Ik voel me niet gehoord in ons meningsverschil.
Mijn hele leven heb ik werk en privé angstvallig gescheiden gehouden. Op de momenten waarop ik toch overstag ging kreeg ik spijt, steeds weer, het past gewoon niet bij me. Net als een sliert vriendinnen niet bij me past, een paar hele goeie is fijn en mijn eigen gezelschap schuw ik ook niet. Ook al ben ik oprecht dol op mijn collega’s, buiten het werk veel contact hebben voegt me niet.
Respect hebben voor een mening die afwijkt van de jouwe vind ik belangrijk, ook al kan ik het er hartgrondig mee oneens zijn. Maar ik ben ook heus op momenten onhandig in mijn aanpak geweest. Als ik onzeker was over mezelf of een donker moment had. Mea culpa, ik ben ook maar mens. Maar ik ben heel goed in sorry zeggen en mijn fouten erkennen.
Dichte deur
Helaas vond mijn collega dat #respect moet worden afgedwongen, door met je vuist op tafel te slaan. We stonden lijnrecht tegenover elkaar. Onverzettelijk. Veiligheid is een groot goed op de werkvloer, en ik heb me in het verleden veel te vaak onveilig gevoeld. Een leidinggevende zei me ooit eens dat mijn talent ligt in mensen verbinden en dat vind ik oprecht prachtig. Ik heb geleerd mezelf recht te trekken als ik naar scheefheid neig 🙂
Maar dat er een onoplosbaar conflict tussen ons ontstond deed me verschrikkelijk veel pijn. Ik wilde niet buigen, want wat zou dat zeggen over mij. Dat mijn eigen mening blijkbaar niks waard was, en beïnvloed kon worden door iemand die geen tegenspraak duldde.
Ik kon niet anders dan weggaan en opnieuw beginnen. Haar deur werd ferm gesloten, geen kiertje bleef er voor me over. Die dichte deur staarde me onverzettelijk aan bij mijn vertrek. Maar tot op de dag van vandaag staat de mijne voor haar open. Ik ben niet haatdragend, we doen of zeggen allemaal weleens iets waar we achteraf spijt van hebben. Ik hoop dat ze ooit nog eens door die deur komt wandelen, voor een kop koffie en een mooi gesprek. Want het leven is echt te kort om deuren dicht te laten.