‘Hij is een stijfkop’, zegt zijn dochter, intens gesnik onderbreekt met enige regelmaat haar hartstochtelijke betoog. Zij zorgde voor hem, in haar uppie. Steeds een beetje meer, naarmate de jaren vorderde. Een vreemde in zijn huis accepteerde hij niet.
Dus hielp ze hem met het huishouden, zorgde voor warme maaltijden en al het dagelijkse. De financiën volgden en als laatste de ondersteuning bij zijn persoonlijk zorg. En hij bleef vechten, voor elk stukje dat hij nog zelf kon blijven doen. Die teugels loslaten was hem onmogelijk.
‘Hulp vragen, hij kan het niet, snikt zijn dochter.`En nu hij eindelijk wel hulp kan accepteren, had ik meer dan wat ook gehoopt dat er een plekje voor hem is’. Het blijft pijnlijk, als je graag wil helpen en het lukt niet. Maar er was niks beschikbaar, de huidige beddendruk maakte direct opnemen onmogelijk.
Ik bel ook even met zijn huisarts. Die geeft me zijn privé nummer en drukt me op het hart dat ik hem ’ten alle tijden mag bellen’. Ik bel wie ik kan, gooi lijntjes uit en hengel me een slag in de rondte. Ik informeer de huisarts over mijn vorderingen, of eigenlijk het gebrek eraan. Opgeven wil ik niet.
Huisarts
Een paar dagen later bel ik zijn huisarts weer, op zijn privé nummer. Hij is blij met mijn telefoontje, ook al bel ik hem op zijn vrije dag. ‘Ik wilde je zelf al even bellen gister. Juist omdat ik het gevoel had dat je net zo begaan was met de situatie als dat ik dat ben’. Het is fijn, om samen te praten over de zorg voor deze meneer. Hij heeft hart voor zijn werk en voor zijn patiënten.
Ik vraag of hij even tijd heeft. Ik moet grijnzen om zijn antwoord. Hij staat in de rij bij Lowlands dus ‘barst maar los’. Ik vertel hem dat ik toch een plekje heb gevonden. Dichtbij het huis van meneer, en dus dicht bij zijn dochter. Waar hij kan wonen tijdens dat laatste stukje van zijn leven. Een plek waar hij omringd wordt door warme zorg. De zorg die hij zo hartstochtelijk buiten de deur wilde houden maar waar hij nu meer dan ooit behoefte aan heeft. Hij reageert opgetogen op mijn nieuws.
Terwijl de huisarts en ik afscheid nemen weet ik weer waarom ik de mooiste baan van de wereld heb. Omdat ik iets kan doen voor iemand, iets echts, tijdens dat hele kwetsbare moment in een mensenleven. En dat is prachtig.
Al mijn verhalen werden gebundeld tot een hartverwarmend liefdevol boek. https://www.uitjeervaring.nl/zorgliefde.html