Voor een buitenstaander is het niet te bevatten hoe het voelt om voor een ander te zorgen. Om intieme handelingen uit te voeren op een lichaam dat niet van jou is. Een gebroken lichaam, stuk voor altijd of stuk voor even. Die hele kwetsbare mens die jou meer dan ooit nodig heeft. Wij maken op precies dat moment in een mensenleven het verschil, en hopelijk in goede zin.
En nee het is niet sexy, die zorg. In ons vak gaan geen grote geldsommen om, we hebben geen flitsende auto’s en krijgen nooit snoepige reisjes aangeboden. Maar dat beroep van ons is waardevoller dan dat, het is niet in geld uit te drukken omdat het om iemands gezondheid gaat.
Ik poste mijn stukjes in het begin vanuit een mix van een aantal dingen. Allereerst om een berg opgehoopte emotie van me af te schrijven. Maar ook om een inkijkje te geven. Tijdens een gesprek met een kennis realiseerde ik me spontaan hoe surreƫel het blijkbaar is, dat beroep van ons.
Vak
Mijn titel is mijn trots en ik voel me vereerd dat ik mezelf verpleegkundige mag noemen. Het betekent iets, die titel, zo voel ik dat.
Mijn boek bestaat uit een verzameling verhalen over jaren zorgen voor anderen. En er is maar weinig mooier dan de lading berichtjes die ik erover krijg van mensen die hem hebben gelezen. ‘In 1 ruk uitgelezen’ hoor ik heel vaak. Tof he?! ‘Zoveel herkenning’, die hoor ik ook vaak, en niet alleen van collega’s. Ik krijg het ook terug van mensen die niet in de zorg werken maar zelf zorg ontvingen of een dierbare heel dichtbij. ‘Ongepolijst, puur en oprecht‘, die kreeg ik gister nog. Pfoe.
Dus ik roep het nog maar een keer, hoe rijk ons beroep is. Joehoe, werken in de zorg is prachtig! Wil je mijn bundel ook lezen? Vind ik superleuk natuurlijk! Het is weer eens iets anders dan alle berichten over werkdruk en krapte. Ik belicht graag een andere kant, hopelijk voor dat stukje maatschappelijke bewustwording. Niet geschoten tenslotte š