Het is guur buiten, de kou bijt zich een weg door jas en das en ik kruip nog wat dieper weg. Ik heb wind tegen, natuurlijk heb ik wind tegen. Als je dicht bij de kust woont waait het altijd. Het adres waar ik naar op weg ben ligt in ons mooie duin, en de weg ernaar toe loopt door een open gebied. Hier is geen schuilplek te vinden.
De deur zwaait al open zodra ik het pad op loop, alsof ze op me stond te wachten.
Een warme glimlach en pretoogjes heten me welkom, deze dame sprankelt nog volop ondanks haar hoge leeftijd. ‘Kom maar snel binnen kind, hier is het warm’. Terwijl ik de woonkamer binnenstap zie ik dat de open haard brand. Dat regelt ze allemaal zelf, ze weet niet beter want ze woont al heel lang heel erg afgelegen.
Samen lopen we de badkamer in, ik help haar met alles waar ze hulp bij nodig heeft en ze is blij als ze weer in de kleren is. Haar hulpvraag is niet groot, maar wel zwaarwegend. Ze is blij met onze dagelijkse bezoeken. Op zondag kom ik steevast vroeg, want dan wordt ze vroeg opgehaald voor de kerkdienst waar ze aan gehecht is.
Warm welkom
Terwijl ik haar rapportage schrijf, ouderwets nog in een dossier, zet ze twee theekoppen op tafel. Ik grijns inwendig want ik weet dat ik niet kan vertrekken zonder een gezamenlijke kop thee. Ze is veel alleen, deze dame, en elk bezoek krijgt een warm welkom.
‘In Japan drinken ze veelal witte thee, verteld ze terwijl ze een doos met een keur aan theezakjes voor mijn neus zet, goed voor het reinigen van je inwendige systeem’. Ze knipoogt en ik grijns. Haar prachtige reisverhalen worden vol enthousiasme beschreven inclusief kleur en geur. Ze kan prachtig vertellen en ik geniet. Van haar prachtige vertelsels maar ook van haar gezichtsuitdrukking.
Een minuut of tien later zit ik weer op de fiets. Met de wind in de rug deze keer, en een warme gloed diep van binnen 🙂