Ik heb het altijd lastig gevonden om ruimte te nemen voor mezelf. Nog steeds. Lijfelijk op de voorgrond staan past niet bij me, achter de schermen of in de schaduwen verblijven voelt beter. Als ik een geschreven reactie krijg op alles wat ik schrijf voel ik dat weer levensgroot. Die complimenten kan ik in alle rust tot me nemen, nog eens nalezen en er volop van genieten. Keer op keer.
In tegenstelling tot een ‘live’ compliment, die vind ik een stuk lastiger om in ontvangst te nemen.
Laatst kreeg ik een hele oprechte opsteker. Ik merkte meteen dat ik stond te schutteren en het ongemak kroop door mijn botten. Ik knikte maar wat schaapachtig en maakte me, getooid met rode wangen, uit de voeten. Nog nagloeiend zat ik thuis op de bank.
Ik ben er echt enorm blij mee, met mooie woorden over mijn columns, maar zo kwam het vast niet over ( sorry daarvoor lieve complimentengever :-)) Het is raar maar waar.
Compliment
Als ik eerlijk naar mezelf kijk, en dat kan ik inmiddels, dan gok ik dat het een karaktertrek is in combinatie met mijn opvoeding. Thuis werd er over heel veel niet gepraat, zo was het nou eenmaal. Ik kom uit een heel liefdevol nest, er werd echter niet scheutig gestrooid met ’trots op je’ of andersoortige aanmoedigingen.
Toch maakt het wel dat mooie oprechte woorden ontvangen een stuk ingewikkelder is. Mocht je dus iets van mij hebben gelezen en je wil het me vertellen, stuur me een berichtje. Die kan ik in alle rust ontvangen en er volop van genieten. Want dat doe ik dus echt volop. Meer dan eens 🙂