Die jongedame van hiernaast ontwikkeld zich razendsnel. Wij genieten volop van haar ongefilterde puurheid. Inmiddels heeft ze eindelijk de gang naar de eerste verdieping gemaakt. Ze keek al een poosje verlangend naar boven, en afgelopen week besloot ze dat het hoog tijd was 🙂
En ik gaf haar het perfecte excuus.
Beer was namelijk gewassen en zat niet meer halverwege de trap. Dat krijg je van dat klussen, daar krijg je stof van. ‘Beer is boven, zei ik in al mijn onschuld, die is nog niet droog’. ‘Beer halen’, besloot ze doortastend terwijl ze achteromkijkend alvast de trap op liep. Grinnikend liep ik achter haar aan naar boven. Tsja, beer krijgt steevast een dikke knuffel als ze bij ons is, dat slaan we natuurlijk niet zomaar over.
Hij werd omhelsd alsof ze hem weken had moeten missen 😉 Vol hartstocht perste ze hem tegen zich aan. ‘Beer lief’, zegt ze waarna beer wel meteen naar bed moest. Slimme meid. Zo kon ze mooi de rest van de verdieping aan een grondige inspectie onderwerpen. ‘Bad’, riep ze vrolijk en ‘effe kijken’, haar huidige stopwoordje. De wereld ontdekken is geweldig en die wereld is op dit moment onze bovenverdieping. In onze slaapkamer vind ze al snel de houten kralenkettingen die ik als decoratie aan de verwarming heb gehangen. Vanzelfsprekend vind ze die. Buuffie eentje, aimy eentje.
Stralend kijkt ze naar me en ik straal terug.
Effe kijken
Ik moet aanwijzen waar buuffie slaapt, en waar buurman. Ze kwebbelt hele verhalen en ik kwebbel gezellig mee. Ineens ontdekt ze de grote schelpen die ik in Spanje op het strand vond. Spanje triggert meteen ‘sinterklaas’ en eigenlijk verbaas ik me niet eens meer.
Wat een slimmerik.
Zoet zit ze in kleermakerszit te spelen met mijn schelpen. In de kast, uit de kast. In elkaar en weer opnieuw. Spelen met bijna niks, ik geniet van haar spel. Hele verhalen verteld ze erbij. Na een poosje is het etenstijd en wordt het tijd om de schelpen gedag te zeggen. Maar daar denkt deze dame heel anders over. Ze is de absolute koningin van het rekken. ‘Nog effe kijken buuffie’.
Ik lach inwendig. Ze is oostindisch doof voor mijn suggesties om haar jas aan te gaan doen. Er moet nog van alles gebeuren voor ze haar laarzen aan wil. Beer nog een kus, nog even slapen op het kleed ‘lekker zacht buuffie’, en nog een handkus voor de buurman. ‘Buurman koken’ knikt ze enthousiast.
Bij de voordeur moet ze weer terug de woonkamer in want ‘auto’s opruimen’. Potverdorie, waren we dat gewoon vergeten 😉 Geduldig wacht ik tot ze alle vier haar schatten in die kleine armpjes heeft meegenomen. Buuf mag niet helpen, dit is haar klusje en dat voert ze keurig uit. Geconcentreerd worden ze kaarsrecht op het randje gezet. Dan pas is het etenstijd.
Met haar armpjes stevig om mijn nek geklemd loop ik met die schat naar de buren. Ik krijg nog een aai over mijn haar ‘buuf mooie haren’, een knuffel en een plakzoen.
Ik kijk nu alweer uit naar haar volgende bezoek 🙂