Het is een heerlijke zomerse middag als ik mijn hoofd over de schutting steek. De glimlach op haar gezicht laat me acuut smelten. ‘Buuffie kijken‘, zegt ze blij terwijl ze alvast richting schutting kuiert. Ik grijns gezellig terug naar die knapperd. Met een grote zwaai tilt haar papa die kruimel over de schutting en buuf ontvangt met open armen, deze dame van bijna twee is hier altijd welkom.
Ze heeft meteen een plan. Onze tuinstoelen zijn als eerste aan de beurt, ‘buuf ook zitten’ zegt ze streng terwijl zij alvast aan het klimmen slaat. Heel lang duurt het niet, ze heeft wilde plannen deze. ‘Bloemie’ zegt ze blij terwijl haar kleine vingertjes de lucht in priemen. Buuf heeft een overdaad aan ‘bloemie’ en ze gaat ze één voor één af.
Inmiddels heeft buuf ook appels in de appelboom en als ik ze aanwijs glimlacht ze van oor tot oor, ik zie de verwondering in haar ogen als ze de appels ziet hangen. Ze worden allemaal even aangeraakt waarna we gaan ‘bouwen’. ‘Buuf bouwen’, zegt ze ernstig. Ze wil graag steentjes en ‘bloemmies’ op de appels parkeren maar ze blijven niet liggen. Dus rekent ze op haar buuf om dat te fiksen.
Buuf
Na een poosje is ze volledig tevreden, de appels zijn mooi aangekleed, tijd om nog meer te bouwen. Oude bloemblaadjes, een gevonden schelpje en een lading steentjes uit dat stukkie grind in de achtertuin krijgen een plekje onder de appelboom. Als ik mezelf op een stoel parkeer 1,5 meter verderop komt ze me halen. ‘Buuf hand’ zegt ze terwijl ze mijn hand pakt en meeneemt naar waar zij aan het ‘bouwen’ is. Ik moet naast deze wijsneus blijven zitten terwijl zij druk is met haar project.
Stiekem vind ik het razend schattig dus haal ik die truc nog een paar keer uit. En steeds als ik op mijn stoel ga zitten komt zij me terughalen. Haar kleine knuistje in de mijne is onbetaalbaar knus. Ook de buurman moet tussendoor even naar de ‘bloemmies’ kijken of naar een machtig mooi steentje dat ze heeft gevonden. Veel tijd heeft ze er niet voor, ze is razend druk. Terwijl er handen vol steentjes in toenemend enthousiasme en tempo richting de appelboom verhuizen is het inmiddels bedtijd geworden.
Heel even drinkt ze die laatste fles bij buuf op schoot. Maar het verhaaltje met papa lonkt, hoog tijd om te vertrekken. Met een laatste zwaai en een stralende glimlach nestelt ze zich weer in de armen van haar papa.
Dag schat, tot de volgende keer.