Kloeken

‘Mam! Ik heb je nodig’! Een appje van onze oudste zorgt bij mij acuut voor een onmiddellijke ‘ik ben paraat hoor kind’ stand. En ja inderdaad, zo’n moeder ben ik. Zo’n moeder was ik vroeger al, toen het nog pukkies waren,en zo’n moeder ben ik nog steeds. Ook al zijn ze inmiddels allang volwassen, die eigenschap is aan me blijven kleven.

Oudste ontvouwt haar noodkreet en ik besluit mijn plannen van die ochtend acuut om te gooien. Haar verzoek is zwaarwegend, letterlijk en figuurlijk, en waar heb je tenslotte een moeder voor 😉 lekker als die voor je klaarstaat toch?

Het is gewoon heel fijn als je een paar mensen op de wereld hebt waar je op kan leunen. Voor kleine of grote vragen. Die luisteren als je roept en eventuele zorgen kunnen verlichten.

Dat ik op mijn dooie gemakje aan het wandelen was in ons mooie duin, en ook nog een bel-afspraak had die ik nu dus moet verzetten, boeit me niet. Ik draaf meteen op standje’ effe aanpoten Cynt’ richting de uitgang van ons prachtige natuurgebied. Natuurlijk was ik al heel ver van huis, op een vrije dag kijk ik amper op mijn horloge, en teruglopen duurde wel ietsiepietsie langer dan gepland.

Temperatuur

Mijn jas gooi ik open want ineens voelt het buiten als een aangename zomerdag 😉 Flink doorstappen in combinatie met een vrouw in de overgang is op zijn zachtst gezegd een pittige vermenigvuldiging. Je zou er een fikkie mee kunnen stoken, met mijn huidige temperatuur. Maar dat ben ik straks allemaal weer vergeten, als ik eenmaal weer naar normalere graden ben afgedaald.

Na een kleine twintig minuten, die eindeloos lijkt te duren, gris ik mijn autosleutels van het richeltje in de hal en rijd ik snel naar haar paleis. Uitpuffend ben ik net op tijd om de reddende engel te spelen.

Ik denk dat ik mezelf maar een liefdevolle powernap gun vandaag.