‘Meen je dat’? Ik hoor van alles in zijn stem. Blijdschap, ongeloof en verdriet. Ik hoor vreugdetranen en hele dikke tranen van gemis. Tranen veroorzaakt door het verlies van de gezondheid van zijn kind. Het bleef achter aan de voet van dat heftige ongeluk, en sloeg een diepe rauwe wond. Wat er restte, daar moesten ze mee verder.
We praten even, zijn telefoon staat inmiddels op de speaker en ook zijn echtgenote mengt zich in het gesprek. Een moeder die niets liever wil dan haar kind dichtbij hebben. Zoals dat opgaat voor elke moeder. En extra als dat kind verdriet heeft, pijn, en verslagen is door de bruutheid van het leven.
De emotie die ineens rondzingt doet hun stemmen trillen.
Mijn eigen stem wiebelt ook, als reactie op al dat gevoel dat door de hoorn golft. Want ik weet dondersgoed welke boodschap ik net heb afgeleverd. Ik heb een plek gevonden voor hun kind, een plek dichtbij huis. Zodat ze weer lopend op bezoek kunnen, in plaats van uren met de auto te moeten rijden. Een bezoekje aan thuis wordt weer makkelijk. Of samen naar zee, om van een zonsondergang te genieten. Met het gezin iets eten op een terras, simpelweg samenzijn, en ook die enorme vriendengroep kan straks spontaan langs waaien.
Elkaar vasthouden en omhelzen, op loopafstand.
Familie
Alles wat zo belangrijk is in het leven. In elk leven.
Dat alles was in een notendop mijn motivatie om het toch te proberen. Ook al weet ik heus dat ik niet iedereen kan helpen. Ook al waren er wagonladingen mitsen en maren, en hele akelige haakjes waar ik voorbij moest zeilen. Stuk voor stuk geen sinecure, maar de uiteindelijke beslissing lag niet bij mij.
Ik kon alleen maar voor ze pleiten, en hopen dat mijn boodschap gehoord werd.
Mijn pleidooi voor een scheutje menselijkheid werd gehoord. Voorbij alle redenen waarom het niet zou kunnen, gaf de reden waarom het wel goed zou zijn de doorslag. Iedereen snapt dat dicht bij de mensen te kunnen zijn die je liefhebt, nadat jouw jonge leven door een heftig ongeluk volledig op een hoop is gegooid, van levensbelang is.
Om een troostende druppel te kunnen zijn, op die gloeiende plaat van verwoesting, is prachtig. Liefde en familie wogen vandaag het zwaarst.
Mooi he!?