Op die vroege zondagochtend vroeg ik me oprecht af waarom ik dit ook alweer ging doen. Na een heerlijk feestje de zaterdagavond ervoor, was het ineens zondagochtend.
De zondagochtend
Ik was vooral lui, op zijn zondags, maakte een pan verse tomaten-paprikasoep en hield met een schuin oog de klok in de gaten. Nog maar vier uur, nog maar drie uur, en ineens waren het er nog maar twee…..
Als jong meisje stond ik elke zaterdag voor een wedstrijd op het atletiekveld, toen wist ik niet beter, maar die jaren liggen achter me. Een jaar of veertig, give or take. Dat was een potje diep spitten dus, naar hoe was dat ook alweer en wat deed ik toen voornamelijk.
Ik voelde kriebels, vlak voor de start, die herkende ik nog wel. Daarna was het warm draaien, en ook dat duurt bij mij altijd even. Na de warming-up renden we enthousiast het parcours over. We beklommen een enorme heuvel vol stenen, kropen onder prikkeldraad obstakels door en beslechten, al balancerend, spannende smalle evenwichtsbalken. We vonden onszelf bikkels, en knikten trots, want tot aan dat moment liepen we de route lekker vlot.
Appeltje eitje, dachten we na de eerste zes kilometer 😉
En toen kwamen we bij het ‘pièce de résistance’. Gladde, glibberige ‘amper houvast biedende’ modderheuvels. Met erachter diepe, gladde, glibberige ‘waaruit je je schoenen amper nog omhoog kunt krijgen’ waterbakken.
Er waren meerdere medevikings die daar hun schoenen niet meer hebben terugvonden 😉
Schoenen
En het bleek niet één enkele waterbak, of modderheuvel, te zijn maar een stuk of tien. Die muur die we vervolgens moesten bestormen werd onmogelijk. Er was nul grip door de centimeters aan modder aan onze schoenen. En dan waren we na de modderbergen nog spontaan een ‘schone’ sloot in gesprongen om de ergste narigheid van ons af te spoelen ( serieus waar)
Daar zou je normaal niet over peinzen toch?
Maar wat was het geweldig! Trots, koud en gesloopt kwam ik tezamen met mijn collega’s over de finishlijn. Nu de ergste spierpijn is wegge-ebt zijn we het wel volledig met elkaar eens.
Volgend jaar doen we weer zo’n rondje 🙂