De aflopen jaren waren er maar weinig plekken op de wereld die buiten het bereik van ons mensen bleven. Zelfs naar de meest afgelegen plekjes, waar bijna geen mens komt, zelfs daar bleven sommigen naar op zoek. En wellicht waren we allemaal ondertussen wel op zoek naar iets anders. Naar spanning en avontuur; naar rust en even helemaal niets. Of naar mooie plekken, andere culturen en mooie, kostbare herinneringen. Naar afleiding en een vlucht uit die dagelijkse hectiek. Iedereen reist om een andere reden maar nu reizen we allemaal even niet.
Vanmorgen zat ik naar een herhaling van ‘de Columbus’ te kijken. Samen in de zondagochtend-modus: koffie, ontbijtje en ons favoriete programma. En ook vandaag werden we niet teleurgesteld, het was weer een wonderschone aflevering. Warmte, liefde, openheid en kwetsbaarheid, ik zat met verwondering en ontroering te kijken. Voor hun onbevangenheid heb ik bewondering, daar kan ik nog veel van leren. In gedachten ga ik mee op reis.
De rest van de ochtend heb ik me ondergedompeld in onze eigen ‘vakantievlogs’. Suffe filmpjes die we maakten, onder het genot van een rood wijntje, als we weer eens in een bijzondere situatie waren beland. Wat zeer regelmatig gebeurde, omdat we maar weinig vooruit plannen. We gaan altijd gewoon op weg en zien dan wel waar we belanden. En in al die filmpjes heb ik steevast de slappe lach, hebben we zoveel lol. Die maffe filmpjes maken dat ik me realiseer, waarom ik ook alweer zo graag op reis ga. Zelfs als we alleen maar een weekeind kamperen in ons eigen dorp. Want op die momenten zien we weer, waar we soms vergeten oog voor te hebben. Voor elkaar en alle natuurpracht om ons heen. En dat is voor mij, met stip, het allerfijnste van dat reizen.
