Vanmorgen heb ik rigoureus tienduizend woorden geschrapt. Mijn vinger zweefde een poosje boven die deleteknop, maar ik moest doorzetten en ik wist het. Dat ik het serieus moeilijk zou vinden, verbaasde me. Ik had er oprecht de pest over in.
Ooit was ik enthousiast begonnen met het schrijven van een boek, vanuit een idee dat zomaar ineens in mijn hoofd sprong. Heel stoer had ik bedacht dat ik dat gewoon ging doen, maar eigenlijk deed ik maar wat. Ik had werkelijk geen idee. Het was leuk en lastig tegelijk.
Het schoot ook niet echt op, dat boek, het voelde als los zand en ik was het spoor een beetje bijster. Het maalde maar door mijn hoofd dat het uiteindelijk heel erg slecht zou blijken te zijn. Een blog schrijven of een boek, het is onvergelijkbaar. Ook al wilde ik het ontzettend graag, het leek nog nergens naar.
Schrijven
Wat ik vooral was vergeten, was om er plezier aan te beleven. Aan het creëren van dat boek. Want tijdens het schrijven, deed ik weinig meer dan kijken naar de hoeveelheid woorden die ik ondertussen had geschreven. Ik vergat simpelweg om iets moois te maken. Alleen die zestigduizend woorden die ik minimaal moest schrijven, daar moest en zou ik heen.
Mezelf onder druk zetten, ik ben er een meester in. Maar eindelijk begin ik dat steeds meer af te leren.
Ik leer om lief te zijn voor mezelf.
Natuurlijk droom ik ervan dat ik het afschrijf. Iets goeds schrijven lijkt me fantastisch. Ik droomde daar als meisje al van, ik miste alleen het zelfvertrouwen om er daadwerkelijk aan te beginnen. Van heel veel woorden een samenhangend geheel maken is waanzinnig knap, en mijn bewondering voor elke schrijver groeit met de dag.
Ik heb de laatste tijd heel veel doelen losgelaten, en dat geeft ruimte. Ik ga het wel zien. Ik wil genieten van het proces, en als ik het af kan schrijven is dat al supermooi. Met de hulp van een bestsellersschrijfster zit ik inmiddels weer op het juiste spoor, zij leert me kostbare lessen. Vol enthousiasme merk ik dat ik mijn stem weer heb gevonden. Soms lig ik wakker in de nacht omdat ik mijn eigen verhaal zo eng vind, wat een watje ben ik toch, ik schrijf het nota bene zelf.
Volgende keer moet ik maar proberen om een kinderboek te schrijven, dat is wellicht beter voor mijn nachtrust 🙂