Loch of Aboyne

Ja oké ik snap het, eindelijk, na een paar dagen Schotland. Waarom de campings hier geen campings zijn maar vakantieparken. The penny has dropped zogezegd. Als ik een Schot was geweest had ik ook warm en droog willen zitten tijdens mijn vakantie, weekeind weg of wat dan ook. Want na vijf dagen Schotland, hebben we welgeteld één droge dag gehad. Toegegeven, het is niet veel maar we hebben er wel volop van genoten, van die ene dag. Het verklaard meteen waarom het hier zo oogstrelend mooi is. Zo groen en zo prachtig. Al die weidsheid en imposante natuur. Hier worden de plantjes continue bewatert en dat zie je terug.

En natuurlijk wist ik dat wel. Maar we hadden ook gewoon mazzel kunnen hebben, en wat meer droge dagen kunnen krijgen, meer dan één in ieder geval. Kort en goed, we zijn blij dat we een knappe jas mee hebben.

De campings dus. Een knappe camping zoeken bleek vele malen lastiger dan gedacht. Verwend als we zijn door onze kampeerjaren in zuidelijk Europa, Duitsland en Oostenrijk. Om ons eigen landje vooral ook maar niet te vergeten. Een ruim aanbod aan mooie campings in het voorseizoen was voor ons gewoon geworden. In Frankrijk hebben we weleens een camping volledig voor onszelf gehad, inclusief zalig zwembad. Maar hier werkt dat duidelijk anders. De paar campings die we in dit enorme gebied konden vinden waren op één hand te tellen.

Op sommige campings was er zelfs geen plek meer, naast al die stacaravans, ook al kon je er in mijn ogen een kanon afschieten. Wildkamperen bleek helaas minder eenvoudig als er beschreven stond. Heel veel natuur is behekt en ompaald. Elk schaap had ongeveer vijf hectare voor zichzelf (hoe prachtig is dat), maar daarbij was er geen plek meer voor een stel wildkampeerders.

Positief

In de basis ben ik best een positieve, romantische schrijver, en dat komt natuurlijk ook omdat ik een positief, romantisch mens ben. En ik geloof dat het allemaal heus wel goed zal komen, als het even niet wil allemaal. Dan moet je op dat moment keuzes maken, en de plannen die je had loslaten, een beetje flexibel meebewegen. Zo was het gister dus. De paar campings die we passeerden waren vol, eentje was een glamping en ruimte om wild te kamperen vonden we niet. Het regende, we werden moe en de liefste werd het zat dus was het hoog tijd om te stoppen. Na heel veel mooie plekken te hebben gezien, komt er ook een moment dat je je kamp op wil slaan. Eén camping was nog redelijk in de buurt, op een half uurtje rijden. Dat moest het dan maar worden, hopelijk was er plek.

In het verleden hebben we ook wel dat soort’ ik ben het spuugzat’ momenten gehad. Ik kan me nog een keer in Frankrijk herinneren. Ik heb ons toen (puur toevallig) naar een prachtig chateau genavigeerd. Daar zijn we in de jaren erna nog een aantal keer terug geweest. En ook in Duitsland, na een enorm ongeluk op de snelweg, vonden we een pareltje. Het was die dag bloedheet en we reden zonder airco. We werden van een vierbaans snelweg weggeleid (dat is best een dingetje hoor en duurde uren) en buiten die snelweg stond echt alles vast. Welke weg we ook insloegen, in welke richting dan ook, overal liepen we tegen die muur van verkeer aan. We konden gevoelsmatig geen kant op.

Uiteindelijk reden we via allerlei tussenweggetjes langs een hotel. Ogenschijnlijk een armoedig, smoezelig ding. De liefste weigerde pertinent naar binnen te gaan, die gruwelde ervan. En terecht.  Maar ik was moe en warm en ik vond het wel best. Dan maar geen Hilton. Het kon mij niet schelen, dus ging ik er op af. Achter de viezige, verkleurde buitenkant bleek een snoezig hotelletje te huizen. Met een prachtige binnenplaats vol klimrozen, houten wijnvaten, gezellige zitjes en weelderig groen. Inclusief bar en bistro. Binnen een half uur zaten we fris gedoucht aan een enorme pul bier en een flinke Wienersnitzel, wat een geweldig einde van een gruwelijke dag was dat.

Maar terug naar Schotland. Toen we na een half uurtje bij die ene camping arriveerde, bleek er voor ons nog een plekkie te zijn. En die camping bleek aan een waarachtig prachtig Loch te liggen. We bleken gewoon bofkonten te zijn, alweer.

De volgende ochtend stapte ik vroeg op de fiets (links fietsen!) om verse broodjes halen in de buurt (mijn favoriete bezigheid op vakantie) Met de ochtendzon stralend op mijn bol, bleken we gewoon weer een fijn plekje te hebben gevonden. Op het moment dat je het even niet meer weet, komt het soms toch echt weer helemaal goed. Na een enorme bak regen komt ook weer die straal zonneschijn, zoiets was het toch?