Clachaig Inn

Ik zag het even helemaal niet meer zitten, gistermiddag, oprecht niet. Het duurde toch wel gauw een minuut of vijftien voor ik mijn schouders weer ophaalde en het van me af had geschud. Maar toch ging het me even niet in de koude kleren zitten, die kou en alle regen. De dag was fenomenaal geweest, vol machtige vergezichten, en plaatsnamen die we niet uit konden spreken (wat we vanzelfsprekend toch probeerden :-)). Constant zagen we langs onze route wilde herten en hordes schapen inclusief hun lammetjes. Wat voelden we ons heerlijk één met al die natuur.

En toch besloten we aan het einde van die dag naar een warme en droge Inn te rijden. We waren moe en koud, onze handdoeken weigerden nog op te drogen en ik had mijn winterjas nog niet uitgehad (lekker dramatisch klinkt dat he?! Schepje erbovenop is mij niet vreemd hoor) De munchiebeten zaten tot in mijn wenkbrauwen en mijn lijf was de kou en het vocht helemaal zat. Het was hoog tijd voor iets anders.

Deze Inn was ik eens op het internet tegengekomen. En omdat ik de plek waar hij stond zo prachtig vond, had ik hem onthouden. Dus boekten we er een knusse kamer. Na een hete douche en een warme, droge handdoek (jot), liepen we naar de pub. Na een onderling testje: wat is lekkerder: ‘Lager of Ale’, een warm pubmeal en een rondje Whisky proeven, was het tijd voor een goed gesprek. Want hoe prachtig Schotland ook is, we hebben ons busje niet echt voorbereid op langere periodes slecht weer. Een beetje suf wellicht maar het feit ligt er nou eenmaal, we hadden zoveel en zolang slecht weer niet verwacht.

En ook de weersvoorspelling voor de komende tijd was niet best. Daaraan toegevoegd, ik ben ook niet geschikt voor langere periodes slecht weer. Regen en kou is voor mij geen probleem, als ik daarna mijn natte handel maar weer kan drogen en comfortabel warm kan zitten. Dan is het ‘no problemo’, en maak je mij de pis echt niet lauw.

Maar daar is in ons busje niet veel plek voor. We hebben ons bed droog kunnen houden, maar om nou de hele dag in bed te liggen, dat is een beetje gek. Het was dus tijd voor plan B. En dat werd een enkeltje Frankrijk, en dus hopelijk een enkeltje zonnestralen.

De volgende ochtend stapten we na ons ontbijt van zwarte koffie, toast and eggs, in de auto richting Folkestone. De schotten dronken koffie met heel veel melk, en aten haggis, black pudding en baked beanes. Zou ik, als ik daar zou gaan wonen, over een paar jaar ook zo ontbijten, vroeg ik me af. Zou je dat soort gewoontes ook echt overnemen?

Schotland

Inmiddels was de miezer overgegaan in een straf buitje (mmm lekker) Maar onze handdoeken zijn na een nachtje warme badkamer lekker droog.

Gestaag hobbelden we richting de eurotunnel, en onderweg stonden we nog een nachtje op een zowaar compleet lege ‘camping’. Het voelt als wildkamperen, maar dan anders. En dan komt onze campingdouche toch nog lekker van pas, want een echte douche was er niet. Ik ben blij dat ik met een loodgieter getrouwd ben 😉 In een flauw zonnetje, op een grasveldje onder de warme douche staan was in één woord zalig. Want hij scheen zowaar even, en ik koesterde me in elke straal.

Na een straffe elf uur slaap, gingen we weer op weg. Waar Schotland vooral ruig en stoer was, een land met spierballen, daar vind ik Engeland vooral lief en romantisch. Prachtige groene, zacht glooiende heuvels banen zich een weg door het landschap. Het is vriendelijk en knuffelbaar bijna. We rijden langs Sherwood Forrest, Robin Hood-land, en langs renbanen en de Downs, Dick Francis-land (mijn favoriete schrijver) We rijden Londen en Yorkshire helaas voorbij. Engeland, ook jij bent adembenemend prachtig. Als het toch maar niet zulk giega, vreselijk, mega rotweer was geweest, dan had ik het hier nog weken vol kunnen houden. We komen nog eens terug, beloven we elkaar, maar niet om te kamperen.

Zal je zien, is het dan bloedje heet, wedden? 🙂

Na een ruime drie uur in de file, zitten we eindelijk in de trein richting Frankrijk. Tijdens de reis, onder die enorme bak water door, werken we alvast wat toastjes met brie weg. Na een half uurtje rijden we Frankrijk in. Mogen we ineens weer rechts rijden, komen we weer elke vijf minuten een camping tegen en zijn de borden wederom onleesbaar.

ByeBye Schotland, Bonjour France 🙂