Pas geleden had ik het geniale idee opgevat, om weer te gaan hardlopen. Nog niet zo heel erg lang geleden liep ik tien kilometer, dat kon ik gewoon. Niet in een razend tempo maar toch, ik deed het. Geniaal idee dus, om het weer op te pakken, vond ik zelf. Vantevoren tenminste.
Die hele zalige zomer met heel veel franse kaas, luiigheid en toch een tikkie teveel rode wijn, hadden niet echt mee geholpen aan het verbeteren van die conditie. En ik ben een rasechte koudweerloper, als de temperatuur buiten teveel stijgt, staat mijn eigen thermostaat al snel volop in standje loeiheet. En dan wil dat hardlopen dus gewoon niet lukken. Daarnaast gooide ook dat akelige steentje best wel wat roet in het eten. Die had een wat negatieve bijdrage, aan dat fit worden.
Doelen
Vroeg in de ochtend een rondje lopen dus, voor mijn werk en de controle in het ziekenhuis, om te kijken of die niersteen het nog steeds zo leuk heeft bij me. Ik had een strakke planning, en volgens mijn planning paste het allemaal net. Inclusief reistijd, ontbijten, een snelle douche, mijn stukkie meteen even opstarten en op tijd op mijn werk zijn natuurlijk.
Nu leg ik de lat altijd best wel hoog, want dat opstarten van dat lopen, dat heb ik eerder gedaan. En dan moet ik meteen een aantal kilometers kunnen rennen van mezelf. En ook nog eens op een bepaalde snelheid. Kansloos natuurlijk, want dat lukt niet zomaar, dat duurt even. Dus vervolgens gaf ik het al snel weer op. Onhaalbare doelen zorgen voor frustratie. Deze keer besloot ik het dus verstandig aan te pakken, ik begon gewoon met anderhalve kilometer rennen aan één stuk. Dat was dan mijn doel. De keer erna zou ik voor twee kilometer gaan. Kleine stapjes, stoer genoeg.
Die eerste passen waren best een beetje gek, want kon ik het nog wel? Maar het viel niet eens tegen. In slakkentempo natuurlijk maar toch, doel gehaald. Vervolgens moest ik me toch nog haasten richting het ziekenhuis, maar ik was weer begonnen. Wordt vervolgd 🙂