Volkomen ongemakkelijk, zo voelde ik me vanmorgen. Om dat hele ontzettende suffe, wat soms zo aan me kleeft. Oververhit kwam ik gister aan bij dat ziekenhuis, omdat ik weer veel teveel activiteiten in die paar uur voor mijn werk had gepropt. Op zijn Cynts, zelfs ik moet bij tijd en wijle zuchten om mezelf. Maar oververhit dus. Groene vinkje laten zien bij de ingang, covidvrij( hoop ik) en door. Nog steeds stomend warm vloog ik naar boven, die wachtkamer in.
Vervolgens uitkleden en op dat harde bed. Nou wilde ik natuurlijk nog leuk een poosje een jurkje aan. Want dat bruine velletje van mij is er vast niet heel lang meer, dus wilde ik die handel nog even showen. Leuke hakken eronder, helemaal enig. Voor op de fiets deed ik wel even die oude legging er onder aan. Fietsen en een leuk jurkje, gaan nooit zo lekker samen. Zeker niet als rustig fietsen niet helemaal je ding is, zoals bij mij.
Maar daar lag ik dus, met mijn leuke rode hakken en die oude legging. En verder niks. Op die tafel. Even volledig met andere dingen bezig geweest die ochtend. Tijdens het uitkleden probeerde ik nog het een en ander te fatsoeneren, in een poging ‘redden wat je redden kan’. En trok ik een gapend gat in dat oude ding, natuurlijk. How low can you go. En dat gat zat pontificaal in beeld, waar anders tenslotte.
Oude legging
‘Ademt u maar diep in en houd even vast’. Braaf volgde ik alle instructies op van de verpleegkundige, die overduidelijk in opleiding was. Borstbeen, heupen en schaambeen werden professioneel nagevoeld, en nagevoeld, en nagevoeld. Shit, vergeten te plassen, in alle haast ook geen tijd voor gehad. En de lieverd maar drukken, op die veel te volle blaas.
‘Diep uitademen en dan even niet ademen ‘ zei de lieverd. Waarna ze vergat aan te geven wanneer het wel weer mocht. En ik hield braaf mijn adem in, tot ik echt niet meer kon. Hilarisch was het, en echt weer iets voor mij. Ieder ander had daar keurig voorbereid in der mooiste gedoetje op die platte plaat gelegen, voor die foto. Bij mij leek het meer op een slapstick.
Grinnikend om mezelf lag ik op de volgende instructie te wachten. Een keer of vijf moest het over, schuivend met dat apparaat over mijn lange, halfnaakte lijf. En over die gruwelijke oude legging, met gat.
Op de fiets, richting werk, heb ik mezelf ernstig toegesproken, en luidkeels gelachen! Ooit ga ik het leren, heus 🙂