Ik voelde me volkomen ongemakkelijk vanmorgen. Om dat hele ontzettende suffe, wat soms zo aan me kleeft. Oververhit kwam ik gister aan bij dat ziekenhuis, omdat ik weer veel teveel activiteiten in die paar uur voor mijn werk had gepropt. Op zijn Cynts zeg maar, zelfs ik moet er bij tijd en wijle van zuchten.
Maar oververhit dus. Groen vinkje laten zien bij de ingang, covidvrij ( volgens het vinkje :-))en door. Nog steeds stomend warm vloog ik naar boven, de wachtkamer in.
Vervolgens moest ik me uitkleden en plaatsnemen op dat harde bed voor een foto. Nou wilde ik natuurlijk nog leuk een poosje een jurkje aan. Want dat bruine vakantievelletje van mij is er vast niet lang meer, dus wilde ik die graag nog even showen. Leuke hakken eronder, helemaal enig. Voor op de fiets deed ik wel even die oude legging onder dat kleedje aan. Fietsen en een leuk jurkje gaan nooit zo lekker samen.
Zeker niet als rustig fietsen niet helemaal je ding is.
Maar daar lag ik dus, met mijn leuke rode hakken en die oude legging. En verder niks. Op die tafel. Ik was even volledig met andere dingen bezig geweest die ochtend. Tijdens het uitkleden probeerde ik nog het een en ander te fatsoeneren, in een wanhopige poging om te ‘redden wat je redden kan’. En trok ik een gapend gat in dat oude ding, natuurlijk. How low can you go. En dat gat zat pontificaal in beeld, waar anders.
Oude legging
‘Ademt u maar diep in en houd even vast’. Braaf volgde ik alle instructies op van de verpleegkundige, die overduidelijk in opleiding was. Borstbeen, heupen en schaambeen werden professioneel nagevoeld, en nagevoeld, en nagevoeld. Shit, vergeten te plassen, in alle haast ook geen tijd voor gehad. En de lieverd maar drukken, op die veel te volle blaas.
Ik gierde inwendig want het is zo totaal iets voor mij ook dit.
‘Diep uitademen en dan even niet ademen ‘ zei de lieverd. Waarna ze vergat aan te geven wanneer het wel weer mocht. En ik hield braaf mijn adem in, tot ik echt niet meer kon. Hilarisch, echt. Ieder ander had daar keurig voorbereid in der mooiste gedoetje op die platte plaat gelegen. Bij mij leek het meer op ‘quelle une ravage’.
Grinnikend om mezelf lag ik op de volgende instructie te wachten. Een keer of vijf moest het over, schuivend met dat apparaat over mijn lange, halfnaakte lijf. En over die gruwelijke oude legging, met gat.
Op de fiets, richting werk, heb ik mezelf ernstig toegesproken. Ooit ga ik het leren, heus 🙂