Volkomen ongemakkelijk, zo voelde ik me vanmorgen. Om dat hele ontzettende suffe, wat soms zo aan me kleeft.
Oververhit kwam ik aan bij dat ziekenhuis gister, want ik had nogal wat activiteiten in die paar uur voor mijn werk gepropt. Op zijn Cynts, zelfs ik zucht om mezelf, bij tijd en wijle. Maar oververhit dus. Groene vinkje laten zien bij de ingang, covidvrij( hoop ik) en door. Nog steeds stomendwarm vloog ik naar boven, die wachtkamer in.
En dan he?! Uitkleden en op dat harde bed. Nou wilde ik natuurlijk nog leuk een poosje een jurkje aan. Want dat bruine velletje van mij, is er vast niet heel lang meer, dus showen die handel. Leuke hakken eronder, helemaal enig. Voor op de fiets deed ik wel even die oude legging er onder aan. Fietsen en een leuk jurkje, gaan nooit zo lekker samen. Zeker niet als rustig fietsen niet helemaal je ding is, zoals bij mij.
Maar daar lag ik dus, met mijn leuke rode hakken en die oude legging. En verder niks. Op die tafel. Even die ochtend met volledig andere dingen bezig geweest. Tijdens dat uitkleden probeerde ik nog het een en ander te fatsoeneren, in een poging ‘redden wat je redden kan’. En trok ik een gapend gat in dat oude ding, tuurlijk. How low can you go. En dat gat zat pontificaal in beeld, waar anders.
Oude legging
‘Ademt u maar diep in en houd even vast’. Braaf volgde ik alle instructies op van de verpleegkundige, die overduidelijk in opleiding was. Borstbeen, heupen en schaambeen werden professioneel nagevoeld, en nagevoeld, en nagevoeld. Shit, vergeten te plassen, in alle haast ook geen tijd voor gehad. En de lieverd maar drukken, op die veel te volle blaas.
‘Diep uitademen en dan even niet ademen ‘ zei de lieverd. Waarna ze vergat aan te geven wanneer het wel weer mocht. En ik hield braaf mijn adem in, tot ik echt niet meer kon. Hilarisch dit, en echt weer iets voor mij. Een ander had daar keurig in der mooiste gedoetje, volkomen voorbereid gelegen op die platte plaat, voor die foto. Bij mij leek het meer een slapstick.
Grinnikend in mezelf, lag ik op de volgende instructie te wachten. Een keer of vijf moest het over, schuivend met dat apparaat over mijn lange, halfnaakte lijf. En over die gruwelijke oude legging, met gat.
Op de fiets, richting werk, heb ik mezelf ernstig toegesproken, en gegrijnst, dat ook! Ooit ga ik het leren, heus 🙂