Lekker knus

Een paar weken geleden moest ik terug naar dat ziekenhuis, net op het randje van die tsunami aan besmettingen, voor een foto van mijn nieren. Ik had een groen vinkje gekregen, covidvrij, dus ik mocht naar binnen. Er volgde nogal een vreemde ochtend, maar dat is jullie volgens mij niet ontgaan. Ik maakte er weer een ouderwets potje van.

Op zijn Cynts.

Vanmorgen vroeg werd ik gebeld voor de uitslag. Heel eerlijk, ik verwachtte er niet veel van. ‘Soms zijn die nierstenen niet zichtbaar op de foto maar zitten ze er nog wel’, had de uroloog al eerder gewaarschuwd. ‘En soms zie je die nierstenen niet, omdat ze al zijn uitgeplast’. Tsja, daar kon ik alle kanten mee op. Maar ik geloofde oprecht dat er niks meer te zien was. De groeten weer meid en het ga je goed. Je bent weer klaar voor een jaar of twintig.

Nierstenen

Want twintig jaar geleden had ik ook nierstenen, en lag ik in een frans ziekenhuis. Midden in de nacht werd ik met gierende sirenes naar de eerste hulp vervoerd. De liefste reed vol gas in de achtervolging, met twee kleine kinderen op de achterbank. Want waar brachten ze zijn vrouw eigenlijk heen? Nooit saai, met Cynt op vakantie 🙂 Op onze meiden maakte het behoorlijk veel indruk. Die sliepen, total loss, opgekruld bij mij in het ziekenhuisbed. Moeder lag aan een morfine infuus en de liefste ging ons kampeermiddel zoeken( waar stonden we ook alweer)

‘Nou, hij zit overduidelijk nog op dezelfde plek mevrouw, dus als hij niet spontaan loskomt, moeten we u opereren’. Damn, die had ik niet zien aankomen. Die steen heeft het lekker knus bij me, die wil nog niet vertrekken. Naast veel drinken( water natuurlijk) was hardlopen goed, de trap AF lopen en touwtje springen. Tsja. ‘Of op de trilplaat staan’, zei de uroloog kurkdroog. Ik schoot in de lach, want ik had er gelijk een beeld bij.

Cynt op een trilplaat, hoeft het niet!?

Ik verklaar hem de oorlog, die steen, ik wil absoluut van hem scheiden. Vandaag nog. Nu maar hopen dat hij niet zo eigenwijs is, als ik ben. Duimen jullie voor me?