Hoge lat

Mezelf een doel stellen, ik kan het als de beste. Met verve zet ik een stip aan de horizon, en vol overtuiging stuur ik mezelf vervolgens die richting op. Soms is het een regelrechte worsteling om die stip te bereiken, soms geef ik het eerder op en probeer ik het na een poosje weer. En soms lukt het eenvoudigweg om die stip te bereiken, en kan ik hem enthousiast afvinken. Ik ken mezelf en mijn patroon inmiddels door en door.

En wat ook een hardnekkige gewoonte is, is dat ik mezelf amper toesta om van mijn overwinningen te genieten. Het is voor mij maar zelden genoeg, vaker kan het in mijn ogen nog wel een stapje verder. Ik ben gewend om te kijken naar meer en beter, en vergeet te kijken naar wat ik al heb bereikt. Beetje jammer weer, een soort ‘rupsje nooit genoeg’ gedrag. Ten koste van mezelf natuurlijk, want waarom doe ik dat toch steeds.

Zoals dat doel dat ik mezelf had gesteld, om weer een half uur te kunnen hardlopen. Ik heb het gekund, met gemak een paar jaar terug, en ik wilde dat weer kunnen. En dat kost nou eenmaal tijd en inzet. Zeker met dat lange, al wat krakende, lijf van mij. Toen ik het vijfentwintig minuten achter elkaar had volgehouden, en het lopen zowaar wat fijner ging, stelde ik mezelf meteen die dertig minuten als doel voor. In plaats van even te genieten van die vooruitgang, moest het weer direct beter, en meer. Zo zonde.

Doel stellen

Zo is het ook met schrijven, daar wilde ik ook een doel voor stellen, natuurlijk. Er alleen maar van genieten vond ik weer eens niet voldoende. Want ik had mezelf als doel gesteld dat ik er iets mee wilde gaan verdienen, wat dan ook. Alsof dat een bewijs was dat ik het kon, of dat het dan pas goed zou zijn. Onzin natuurlijk. Maar afgelopen zomer verdiende ik er zowaar een paar biertjes mee, met mijn stukje, en met een ander stukje twee blikken bankirai olie. Helemaal leuk. Gister kreeg ik mijn eerste aanbod voor een betaalde opdracht, wauw. Met rode gloeiwangen zat ik er stil van te zijn. Maar kon ik er vervolgens gewoon even van genieten? Nee natuurlijk niet.

Er ontstonden meteen allerlei beren op mijn weg, want hoe dan? En wat? En kan dat allemaal wel of bijt het iets? Ik maakte het weer nodeloos ingewikkeld voor mezelf, eeuwig zonde natuurlijk. Want de trots over dat mooie aanbod schoof helemaal naar de achtergrond, en ik ging met een rotgevoel naar bed.

Vanmorgen stond ik onder de douche, na mijn vroege hardlooprondje, dit blog in mijn hoofd te schrijven. En ik besloot daar, onder die warme straal, dat vijfentwintig minuten hardlopen en een betaalde opdracht gewoon al heel erg mooi van zichzelf zijn. Of ik nou betaald wordt in bossen bloemen, in een stralende glimlach of in iets anders leuks, dat is gewoon prima. Dat er mensen zijn die van mijn stukjes genieten, vind ik op zich al geweldig. En dat geld net zo goed voor dat hardlopen, of ik die dertig minuten nou nog ga redden of dat het blijft bij die vijfentwintig. Het is gewoon allemaal goed. Deze twee prachtige doelen heb ik behaald, en dat is iets om razend trots op te zijn!