Wat was het genieten, die Lifestream van gisteravond, het was als een lawine aan gezelligheid, fijne muziek en het gevoel van samen. Maar ik vond het ook confronterend, dat deze covid wereld al zo snel ‘gewoon’ was geworden. In tien maanden tijd is bizar, zo ongelofelijk snel normaal geworden. Al is normaal niet echt het juiste woord, misschien is het meer ‘de nieuwe standaard’, die we nu even moeten tolereren. Want het verlangen naar hoe het eerst was, roert zich in mijn lijf.
Het voelt voor mij als een winterslaap, deze tijd, een periode waar we doorheen moeten met zijn allen. Om straks weer de draad op te pakken, met alle geleerde lessen en ervaringen van dat vreselijke covidjaar. Als een groot verdriet, een zware tijd die we na een poosje achter ons kunnen laten, zo zie ik het. Het is de ondoofbare hoop die diep van binnen leeft, en die uitkijkt naar straks.
Samen
Opgewonden als een kind, zaten we gisteravond naar het aftellen te kijken, slurpten we de voorpret naar binnen, samen met Coen en Sander. Met een biertje, een lekker warm vuur en een winterbarbeque, vermaakten we ons opperbest. Er was verbinding, door de muziek, op afstand weer met heel veel samen. Want hoe zalig was het altijd, al die mooie feestjes, en hoe ontzettend zalig zal het straks weer zijn, als het weer voor de deur staat. Want het komt weer, daar ben ik van overtuigd, ik weet alleen nog niet wanneer.
Tot het zover is hou ik nog even vol, zolang als het nodig is, ben ik dankbaar voor mijn werk, voor mijn gezondheid en voor alle liefde om me heen. Ik ben waanzinnig gelukkig, met alles wat mijn leven nu met zoveel rijkdom vult, er zijn er zoveel die heel veel slechter af zijn. Dus veel meer dan dat, valt er eigenlijk voor mij nu niet te wensen.