Uitvergroot

De laatste weken lijkt het, of alles wat scheef is in de wereld, wordt uitvergroot door de covid. Tegenstellingen worden scherper, harder, ook naar elkaar. Vooral naar elkaar. Tegenstanders en medestanders.

Steeds opnieuw neem ik me voor om eraan voorbij te gaan, hoe zwaar het me ook valt, maar het leed van de wereld op je schouders te nemen gaat eenvoudigweg niet. En ook een oordeel vellen is schier onmogelijk, door alle snippers aan informatie zou dat te eenzijdig zijn. Ik leef nou eenmaal in mijn eigen wereld, en die wereld omvat maar een klein deel van alles wat er momenteel gebeurd. Gelukkig maar.

In de kranten lees ik over alle operaties die uitgesteld moesten worden, keihard is dat en intens verdrietig, maar ik lees niet over alle operaties die wel door konden gaan. Vreselijk dat eenzijdig uitlichten van verdriet en tegenslag, zonder te ontkennen hoe ernstig ik dat vind, dat vooropgesteld. Ik lees over de enorme druk op de geestelijke gezondheidszorg, en over al die mensen die nog verder naar de afgrond kruipen. Mijn hart krimpt ervan samen, want die tak van de zorg stond al zo razend onder druk. En die wordt nu extra verzwaard als gevolg van de covid. Net als de hele gezondheidszorg zo enorm onder druk staat.

Ik lees over ouders die thuis les moeten geven, over de stress die het oplevert en de angst voor achterstanden. Maar zoals ik een juf terecht hoorde zeggen: school is heus niet de enige leerschool, dat is het leven. Waar natuurlijk. Maar als je nu thuis moet werken, en ook je kinderen aan hun huiswerk moet krijgen, maak je je heus zorgen hoe dit af zal lopen. Als je op dit moment weet, dat je kids over twintig jaar een fantastisch leven hebben, dan valt er een hoop druk weg. Maar ja, dat weet je niet. Dat weten we geen van allen, hoe ons leven er over een poosje uit ziet.

Tegenstanders

Kindermishandeling, drankmisbruik, faillisementen, werkeloosheid, ziekte, verlies en verdriet, covid vergroot alles uit, zorgt voor een toename van heel veel ellende. Ik wilde dat ik er iemand de schuld van kon geven, in plaats van het met lede ogen aan te zien. Beleid, politiek, bezuinigingen, noem maar een kapstok, dan hang ik de hele boel eraan op. Maar dat kan ik niet, want wat is wijsheid als een wereld in het ongeluk wordt gestort door wat dan ook?

Dat covid een allesomvattende invloed heeft op ons leven, op de wereld, voelen we allemaal. Al het diepe verdriet, en de enorme schade die het op zoveel vlakken veroorzaakt, is keihard. Zouden andere keuzes deze ellende hebben voorkomen? Als ik een bepaalde groep mensen zou geloven, dan is dat zo. Maar elk mens heeft andere belangen, andere inzichten en andere overtuigingen. Die andere keuzes zouden weer een ander soort ellende veroorzaken, zou weer andere groepen raken. Kon je maar even droog oefenen, van tevoren, dan was elke keuze altijd de juiste. In plaats daarvan zijn we mensen, en moeten we het doen met het voortschrijdend inzicht van een doemscenario.

Niet één bepaalde beslissing is de juiste, dat geloof ik, en er zitten ook twijfelachtige tussen, geloof ik ook. Maar toch geef ik die covid de schuld, van alle ellende, en vervloek ik dat virus. Dagelijks vullen de tranen van een ander ook mijn hart. En wacht ik, vol hoop en liefde, tot de wereld weer een beetje mooier wordt.