De weg terug bleek onvindbaar.

Hij is de grote broer van mijn lagere schoolvriendinnetje. Indrukwekkend, zoals alleen grote broers dat kunnen zijn. Lang, sportief en prachtige bruine krullen. Zachtaardig en een toonbeeld van een lieverd. Dat zag ik toen nog niet zo duidelijk, ik kijk in dat stadium van mijn leven vooral met bewondering naar hem, zoals dat gaat met grote broers van vriendinnetjes. Naarmate ik ouder word, neemt het gegiechel toe als ik bij hem in de buurt ben. Grote broers zijn onbereikbaar en ik bewonder vooral vanuit de verte.

We worden ouder, stichten allemaal een gezin en groeien in het leven. Die van hem lijkt volmaakt en gevuld met voorspoed, en toch worstelt Ruud met zijn ongrijpbare demonen. Na een lang gevecht, en ondanks de hulp die iedereen hem probeerde te geven, maakt hij op die ene dag een onmogelijke keuze. Hij beëindigt zijn eigen leven.

Die innig geliefde man, door zovelen op handen gedragen, was volledig gevangen in zijn eigen eenzaamheid. Week na week nam het donker steeds meer bezit van hem, hij kon de uitgang naar het licht niet vinden en tijdens zijn zoektocht raakte hij steeds verder verwijderd van wie hij ooit was.

De zon schijnt uitbundig, die dag van zijn uitvaart, alsof die speciaal door hem voor ons is aangezet. Hij wordt letterlijk door onmeetbaar veel liefde op handen gedragen. Langs al die mensen die zo van hem houden, tot vlakbij zijn mooie gezin. Ik luister naar de woorden die vol liefde worden uitgesproken. Ze zijn vol wanhoop en verlangen, verlangen naar ‘konden we nog maar even’. De liefde voor Ruud golft als een warme energie voelbaar door de ruimte en samen vergieten we liters zoute tranen.

Mental health

Ruud wilde niet dood, maar wist eenvoudigweg niet meer hoe hij moest leven. Hij was ziek, heel erg ziek

In deze maatschappij hoeven we fysiek ziek niet uit te leggen. Psychisch ziek is net zo ernstig en ook heel erg verdrietig. Wat meer begrip voor de ongrijpbaarheid ervan zou prachtig zijn. Gezond zijn of blijven, je hebt er niet altijd invloed op. Ruud hield vol overgave van zijn gezin, van zijn familie en vrienden. Maar bovenal hield hij van het leven. Dus vragen waarom hij deze keuze maakte zou een belediging zijn, want het antwoord is zo helder. Hij werd ziek, buiten zijn schuld om.

Het zijn de wrange en oneerlijke streken van het leven, de rauwe keerzijde van geluk. Ik huil met ze mee, met allemaal. En ik ben heel erg dankbaar voor het leven. Want sommigen mooie mensen willen zo graag maar kunnen niet meer…..en eigenlijk valt dat niet uit te leggen.

Dag lieverd…..