Elke ervaring, tijdens het werken in de zorg, deed iets met me en ik heb getracht dat te vatten, in alle blogs die ik daarover scheef. Soms omdat het zorgen voor die ene man, vrouw of kind een belangrijke les was die ik nog moest leren, soms omdat het contact onderling zo mooi was. Iets voor een ander mogen betekenen, vind ik wonderschoon. Maar soms is er weinig moeilijker, of intiemer, dan in iemands persoonlijke ruimte komen om te zorgen. De heftigheid van dat moment, is aan een buitenstaander lastig uit te leggen.
Maar naast mooi, heeft het ook een keerzijde. Net als heel veel medewerkers in de zorg wilde ik altijd meer geven, vond ik het nooit genoeg. Dat ging wel eens ten koste van mezelf. Mijn werk heeft me gevormd, heeft me geholpen om mijn hart open te zetten en te genieten van mijn leven. Ook toen ik op een absoluut dieptepunt zat, en niet meer wist hoe nu verder.
Dankbaar
Want hoe cliché ook, ik ben elke dag dankbaar dat ik zelf mijn bed uit kan stappen, dat ik daar niemand voor nodig heb. Ook al gaat die wekker soms veel te vroeg. In mijn werk zie ik die afhankelijkheid dagelijks, en ik zie ook wat dat met een mens doet. Ik kan niet anders dan blij zijn met mijn onafhankelijkheid en mijn eigen rijke leven.
Van nature kan ik blij zijn om niks en met niks. Kan ik volop genieten van de zon op mijn gezicht, of van die enorme regenbui, ook lekker. Regelmatig geef ik mijn giechelkriebel ruimhartig de vrijheid. Inmiddels verzand ik niet meer in mijn ambities, maar tel ik mijn zegeningen en niet alleen mijn tegenslagen. Oprechte aandacht, onvoorwaardelijke liefde en warme omhelzingen deel ik enthousiast uit. Want een hoofd vol mooie herinneringen, is voor mij onbetaalbaar. En ook dat heeft werken in de zorg me geleerd.
Ik leerde nog veel meer lessen, al die verhalen bundelde ik en is een pracht van een boek geworden.