‘Jij laat zien hoe het voelt om in de ouderenzorg te werken’ zegt mijn dorpsslager ’want ik had werkelijk geen idee, tot ik jou stukjes las. Het blijft door mijn hoofd zingen, die ene zin.
Als ik aan de zorg denk, dan denk ik vooral aan de kwetsbaarheid. Aan al die mensen, die ineens voor korte of langere tijd afhankelijk worden van iemand anders. Aan het feit dat er wildvreemde mensen over jouw drempel stappen, je huis en je leven in. Soms elke dag, soms meerdere malen per dag, zitten er ineens wildvreemden aan je lijf.
Want dat je ineens afhankelijk bent van een ander en even niet meer voor jezelf kan zorgen, dat heeft enorm veel impact op jou als mens. Het is ontzettend heftig dat mensen ineens aan je zitten, wildvreemde mensen. Dat je, naast al je ellende, je daaraan over moet geven en die drempel over moet voor jezelf.
Dat je afhankelijk wordt is al ellendig genoeg, maar dan is het toch niet meer dan logisch dat er voldoende tijd voor je verzorging genomen kan en mag worden. En ik begrijp heus dat de betaalbaarheid van de gezondheidszorg zwaarwegend is, maar laten we vooral de menselijkheid niet uit het oog verliezen. Momenteel voltrekken er zich al zoveel drama’s in onze zorg.
Een wildvreemde
Ik heb heel veel mensen dood zien gaan, heb heel veel verdriet, ellende en eenzaamheid gezien. Ik hou van mijn vak, en ik ben er razend trots op. Maar al die mensen, en al dat gevoel, gaan langzaam maar zeker onder je huid zitten. Ook omdat het jaar na jaar, steeds schrijnender wordt, steeds eenzamer, steeds ellendiger. Andermans verdriet en de toenemende werkdruk, het vreet geregeld aan me.
Afgelopen week stond ik in de rij bij de supermarkt, en twee vrouwen voor mij spraken over de zorg. Eén van de twee vertelde dat thuiszorgmedewerkers soms koffiedrinken, bij haar oude buurvrouw. Ze schudde meewarig haar hoofd en begreep niet dat er steeds gesproken wordt over hoge werkdruk.
Haar oude buurvrouw, die waarschijnlijk net in haar nakie gestaan heeft voor die medewerker, die zeer waarschijnlijk eenzaam is. En die na die zorg, even tien minuten koffiedrinkt met iemand. Om wat te praten, zoals elk mens soms doet met een ander mens. Een klein stukje waardigheid, in een soms onwaardige situatie.
Die thuiszorgmedewerker moest zichzelf vast bedwingen om niet op haar horloge te kijken, maar besloot om op dat moment aandacht te schenken aan een ander mens, omdat die daar behoefte aan heeft. Die thuiszorgmedewerker die elke dag al haar menselijkheid in dat ‘zorgen voor’ stopt.
Werken in, of afhankelijk zijn van de zorg, het is voor een buitenstaander lastig te snappen hoe kwetsbaar en persoonlijk dat is. In alle discussies over het geld voor de zorg, zou ik wensen dat daar meer aandacht voor zou zijn.